شنيديد كه وقتى مرا براى ابلاغ سوره برائت فرستاد فرمود: «صلاحيت ندارد از قول من مطلبى را برساند بجز خودم يا كسى كه از خودم باشد». شما را بخدا قسم مى‌دهم آيا اين مطلب را از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله شنيديد؟

گفتند: آرى بخدا قسم، ما شهادت مى‌دهيم كه اين مطلب را از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله آن هنگام كه تو را براى سوره برائت فرستاد شنيديم.

حضرت فرمود: رفيق شما (ابو بكر) صلاحيت نداشت كه از قول پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نوشته‌اى بقدر چهار انگشت را برساند و جز من براى ابلاغ آن صلاحيت پيدا نكرد! كداميك از اين دو سزاوارتر به مقام و جاى اويند؟ آنكه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله بخصوص نامبرده كه از اوست يا آن كسى كه بخصوص تعيين شده كه از پيامبر نيست‌[1]؟

سخنى در باره «ليبلغ الشاهد الغائب»

طلحه گفت: اين مطلب را از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله شنيديم. ولى براى ما بيان كن كه چگونه احدى صلاحيت ندارد مطلبى را از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله ابلاغ نمايد، در حالى كه آن حضرت به ما و به ساير مردم فرمود: «ليبلغ الشّاهد منكم الغائب» يعنى حاضرين شما به غائبان اطلاع دهند؟

و در بيابان عرفه در حجة الوداع فرمود: «خدا رحمت كند كسى كه سخن مرا بشنود و آن را در قلب خود جاى دهد و سپس آن را از قول من برساند. چه بسا كسى كه علمى را حمل مى‌كند ولى خود نمى‌فهمد، و چه بسا كسى كه علمى را براى فهميده‌تر از خود حمل مى‌كند. سه چيز است كه قلب فرد مسلمان در آنها خيانت نمى‌كند: خالص كردن عمل براى خداوند، شنوا بودن و اطاعت و خير خواهى براى واليان امر، و همراهى با اجتماع مسلمانان، چرا كه دعوت واليان امر همه مسلمانان را در بر مى‌گيرد و نيز پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در بيش‌

[1] به پاورقى 14 در همين حديث مراجعه شود. منظور اين است كه وقتى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود:« بايد رساننده قول من از خودم باشد و در اين ميان سوره برائت را از ابو بكر پس گرفت و به امير المؤمنين عليه السّلام داد تا ابلاغ نمايد، با اين عمل حضرت معلوم شد فردى كه يقينا از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نيست ابو بكر است و فردى كه يقينا از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله است امير المؤمنين عليه السّلام است.