بنى ساعده با ابو بكر بيعت مى‌كنند بعد از آنكه با حقّ ما و دليل ما استدلال كنند. سپس به مسجد مى‌آيند و اولين كسى كه بر منبر من با او بيعت خواهد كرد ابليس است كه به صورت پيرمرد سالخورده پيشانى پينه بسته چنين و چنان خواهد گفت.

سپس خارج مى‌شود و اصحاب و شياطين و ابليس‌هايش را جمع مى‌كند. آنان به سجده مى‌افتند و مى‌گويند: «اى آقاى ما، اى بزرگ ما، تو بودى كه آدم را از بهشت بيرون كردى»! (ابليس) مى‌گويد: «كدام امت پس از پيامبرشان گمراه نشدند؟ هرگز! گمان كرده‌ايد كه من بر اينان سلطه و راهى ندارم؟ كار مرا چگونه ديديد هنگامى كه آنچه خداوند و پيامبرش در باره اطاعت او دستور داده بودند ترك كردند». و اين همان قول خداوند تعالى است كه‌ وَ لَقَدْ صَدَّقَ عَلَيْهِمْ إِبْلِيسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِيقاً مِنَ الْمُؤْمِنِينَ‌[1]، «ابليس گمان خود را به آنان درست نشان داد و آنان به جز گروهى از مؤمنين او را متابعت كردند».

2 اتمام حجت امير المؤمنين عليه السّلام‌

سه بار كمك خواهى اصحاب كساء بر در خانه‌هاى مهاجرين و انصار

سلمان مى‌گويد: وقتى شب شد على عليه السّلام حضرت زهرا عليها السّلام را سوار بر چهارپايى نمود و دست دو پسرش امام حسن و امام حسين عليهما السّلام را گرفت، و هيچ يك از اهل بدر[2] از مهاجرين و انصار را باقى نگذاشت مگر آنكه به خانه‌هايشان آمد و حقّ خود را برايشان يادآور شد و آنان را براى يارى خويش فرا خواند. ولى جز چهل و چهار نفر، كسى از آنان دعوت او را قبول نكرد. حضرت به آنان دستور داد هنگام صبح با سرهاى تراشيده و

[1] سوره سبأ: آيه 20.

[2] منظور از اهل بدر كسانى‌اند كه در جنگ بدر( اولين جنگ اسلام) شركت داشته‌اند.