هستى. تو انتخاب‌شده من و وزيرم و وارثم و اداكننده از جانب من هستى. تو قرض مرا ادا مى‌كنى و وعده‌هاى مرا از جانب من وفا مى‌نمايى، و تو ذمّه مرا برئ مى‌كنى و امانت مرا باز مى‌گردانى و طبق سنّت من با ناكثين و قاسطين و مارقين از امتم مى‌جنگى. تو نسبت به من همچون هارون نسبت به موسى هستى، و تو از هارون اسوه و روش خوبى خواهى داشت آن هنگام كه قومش او را ضعيف شمردند و نزديك بود او را بكشند.

پس بر ظلم قريش و اتحادشان در مقابلت صبر كن، چرا كه تو همچون هارون نسبت به موسى و پيروانش هستى و آنان همچون گوساله و پيروانش هستند. هنگامى كه موسى هارون را جانشين خود در قومش قرار داد به او چنين دستور داد كه اگر گمراه شدند و او يارانى پيدا كرد به كمك ايشان با آنان جهاد كند، و اگر يارانى پيدا نكرد دست نگه دارد و خونش را حفظ كند و بين آنان اختلاف ايجاد نكند.

اختلاف امت براى امتحان الهى‌

يا على، خداوند هيچ پيامبرى را نفرستاده مگر آنكه گروهى به اختيار خود و گروهى ديگر بدون خواست قلبى تسليم او شدند. خداوند آنان را كه به اكراه تسليم شدند بر آنان كه به اختيار خود تسليم شدند مسلّط نمود و آنان را كشتند تا اجرشان عظيم‌تر شود.

يا على، هيچ امّتى بعد از پيامبرشان اختلاف نمى‌كنند مگر آنكه اهل باطل آنان بر اهل حقّشان غالب مى‌شوند.

خداوند تفرقه و اختلاف را براى اين امت مقدّر كرده است، و اگر مى‌خواست آنان را بر هدايت مجتمع مى‌كرد تا دو نفر از خلقش اختلاف نكنند و در چيزى از امر خداوند نزاع در نگيرد، و مفضول‌[1] فضيلت صاحب فضل را انكار نكند. اگر خدا مى‌خواست انتقامش را زودتر مى‌فرستاد و نعمت را بر آنان تغيير مى‌داد تا ظالم تكذيب شود و دانسته شود كه راه حق كدام است، ولى خداوند دنيا را خانه اعمال و آخرت را خانه استقرار قرار

[1] مفضول يعنى كسى كه در فضل پائين‌تر است.