آلمان و سپس از كل اروپا متمركز بود نه بر كشتار آنان؛ چنانكه‌ روزنامه نيويورك تايمز، قابل اعتمادترين شواهد را در مورد سياست هيتلر درباره يهوديان چاپ كرد و آمارى به دست داد كه در آن گفته شده بود هيتلر حدود چهار صد هزار نفر از يهوديان آلمان را از سرزمين رايش به مهاجرت وادار نمود. از اين رو اگر وى حقيقتا بر نابودى يهوديان مصمم بود، ديگر به اين چهار صد هزار نفر اجازه مهاجرت نمى‌داد.»[1] حتى در كنفرانس معروف «ونسى»، كه نازى‌ها در 20 ژانويه 1942 به منظور هماهنگى حل قضيه يهود برگزار نمودند نيز، پيرامون انتقال يهوديان به شرق اروپا توافق حاصل شده بود و هيچ بحثى در مورد اتاق‌هاى گاز و قلع و قمع يهوديان مطرح نبود.[2]

در هر صورت هيچ دستور و يا فرمانى از سوى سران حزب نازى مبنى بر قتل عام يهود وجود ندارد. كسانى كه در دادگاه نورنبرگ محكوم شدند، مكرر و با وجدانى آسوده مى‌گفتند: در تمام دوران جنگ، چيزى درباره قتل عام‌هاى جمعى يهوديان و يا زندان آشويتس‌و يا تربلينكا نمى‌دانستند و اولين بارى كه نام آنها را شنيدند از دهان دادستان همين دادگاه بوده است.[3]

2. اتاق‌هاى گاز

يكى از مهمترين ادعاهاى يهوديان و متفقين بعد از جنگ‌

[1] - وئيس مارشالكو، فاتحين جهانى، ترجمه عبدالرحيم گواهى، تهران: نشر تبيان، 1377، ص 172

[2] - گارودى، تاريخ يك ارتداد، ص 132؛ و ر. ك: روژه گارودى حق پاسخ‌گويى، ترجمه مجيد خليل زاده، مشهد: نشر آستان قدس رضوى، 1378، صص 22-/ 21

[3] - مارشالكو، پيشين، ص 174