لباس را بپوشد بى‌آنكه كمترين فضيلت و تقوا و مايه علمى داشته باشد.

تنها يك رسم و عادت در اين چند قرن اخير بوده كه علماى دين به علت سادگى و بى‌آلايشى، يا به علت ديگر، معمولا اين لباس را پوشيده‌اند.

ولى اين عادتى بيش نبوده و هيچ‌گاه نبايد بيش از آنچه هست تلقى شود.

همانطور كه در كتب دينى و رساله‌هاى عملى صريحا ذكر شده، وظيفه همه آن است كه در هر مورد به دقت تحقيق كنند تا شخصا به صلاحيت اشخاص مطمئن شوند يا به گواهى دو نفر كه جزما به تقوا و كاردانى آنها مطمئن شده‌اند اعتماد كنند. يا صلاحيت كسى آنقدر محرز باشد كه جاى تجسّس و تحقيق نماند. اگر مردم ما در همه امور دينى و اجتماعى يا كارهاى شخصى از همين راه بروند و به اين سنت اسلام مقيد باشند ديگر كمتر فريب لباس يا ظاهرسازى‌ها، عوام‌فريبى‌ها و جنجالهاى بى‌اساس را مى‌خورد. عادت دادن مردم به مراعات اين اصل راهى مؤثر براى جلوگيرى بسيارى از مفاسد است.

از آنچه به اجمال بيان كرديم معلوم شد كه:

1- بر طبق تعاليم اسلام، روحانيت جنبه سمت و مقامى كه در سايه آن روحانيون امتيازات مادى كسب كنند يا حرفه‌اى كه نظير حرفه‌هاى ديگر يك دسته آن را پيشه و وسيله امرار معاش خود قرار دهند ندارد. روحانيت اسلام به معنى آراسته بودن به فضيلت علم و تقوا و مجهز بودن براى انجام يك سلسله وظايف اجتماعى دينى و واجبات كفايى است بى‌آنكه علم و تقوا سرمايه ديناطلبى گردد.