تمايز طبقاتى اشتباه مى‌شود، درصورتى‌كه اينها امتيازات طبقاتى نيست؛ امتياز طبقاتى در اصطلاح به آن مزاياى مصنوعى قراردادى گفته مى‌شود كه در طول تاريخ زندگى بشر، تحت تاثير خودخواهى‌ها و خودپرستى‌هاى گوناگون به سود يك عده كم و زيان يك عده زياد، يعنى توده‌هاى وسيع مردم، به وجود آمده است. امتيازات طبقاتى، نوعا با مشخصات زير همراه است.

1- امتيازات نارواى حقوقى: در جامعه‌هاى طبقاتى بسيارى از حقوق اجتماعى عموميت ندارد، يعنى مشاغل و مناصب بر حسب لياقت و كاردانى و داشتن صفات و معلومات لازم براى كار، تقسيم نمى‌شوند.

افراد هر طبقه حق دارند فقط خود را براى مشاغل خاص آن طبقه آماده كنند و راهى براى به دست آوردن مشاغل و مناصب بهتر، كه مخصوص طبقات بالاتر است، ندارند. مشاغل و مناصب پرارزش كه در آن‌جاه و مال و فراغت بال بيشترى يافت مى‌شود، به خانواده‌هاى معينى اختصاص دارد كه طبقات عالى را تشكيل مى‌دهند. مشاغل پرزحمت و كم ارزش از آن بقيه مردم است كه طبقات عادى شمرده مى‌شوند، حتى كسب علم و دانش مخصوص طبقات عالى است و همين انحصار دانش، پايه‌اى براى قدرت آنها است.

در مورد طبقه روحانى، ديديد كه چگونه برهمن هند، علوم دينى را حق منحصر به فرد خود مى‌داند. اگر كسى از طبقه سودره نوشته‌هاى مقدس را تلاوت مى‌كرد زبانش را نصف و اگر مطالبى از آن را ازبر مى‌كرد