روحانيت در اسلام و در ميان مسلمانان‌[1]

بررسى تاريخ نشان مى‌دهد كه در ميان پيروان اديان بزرگ و كوچك، آسمانى و غيرآسمانى، غالبا طبقه خاصى به نام روحانى بوده كه موقعيت و وظائف مخصوص داشته و همواره از مزاياى مالى و غيرمالى اجتماعى برخوردار بوده است. روحانيون در اين گونه جوامع كم و بيش طبقه‌اى ممتاز در ميان طبقات ديگر و عنصر مؤثرى در سازمان طبقاتى جامعه بوده‌اند. دريافت اين معنى براى كسانى كه با تاريخ، بخصوص تاريخ اديان و تحقيقات جامعه‌شناسان، سر و كار دارند بسى آسان و در شمار واضحات است. حتى مشاهده كننده دقيق و آشنا مى‌تواند با بررسى‌

[1] - اين مقاله در كتاب« بحثى درباره مرجعيت و روحانيت» به قلم جمعى از دانشمندان درسال 1341 بعد از وفات حضرت آيت الله العظمى بروجردى توسط شركت سهامى انتشار، به‌چاپ رسيد.