تفسير كند. او مى‌خواهد در دايره زمامدارى‌اش به كارهايى دست بزند كه ما براى زمامدار پاك باتقواى انتخابى خودمان آن حق را قائل نيستيم.

بنابراين، در اينجا بحث در اين نيست كه ما مردم مسلمان كسى را به مرجعيت انتخاب مى‌كنيم. مى‌دانيم كه ما مرجع تقليد را انتخاب مى‌كنيم.

لذا اگر از اين آقاى مرجع خطايى ديديم كه با شأن مرجعيت سازگار نبود به مرجعى ديگر عدول مى‌كنيم. يعنى، اگر ما مرجعى را عادل شناختيم اما پس از مدتى كه با او سر و كار پيدا كرديم متوجه شديم عدالت وى كافى نيست، به مجتهد عالم عادل ديگرى رجوع مى‌كنيم. در اين هيچ شكى نيست و بايد هم اين كار را بكنيم. اين ما هستيم كه مرجع را مى‌شناسيم و انتخابش مى‌كنيم تا از او تقليد كنيم. اين ما هستيم كه زمامدار را، در هر درجه‌اى كه باشد، انتخاب مى‌كنيم؛ از كسانى كه مسؤوليتهاى محلى را بر عهده دارند تا كسانى كه مى‌خواهند مسؤوليتهاى امت اسلام را بر عهده بگيرند. اينها دارندگان عهد خدا نيستند. اينها دارندگان عهد ما هستند. بين ما و آنها يك نوع رابطه از طريق خود ما برقرار شده است. قرار نيست عهد خدا به اينها برسد. اما آنجا كه صحبت عهد خدا و منصب الهى است، كسى كه خدا مى‌خواهد به او منصبى بدهد و ما به او اعتماد صددرصد كنيم بايد آن عدالت اعلايى را كه عرض شد داشته باشد. او بايد همه چيزش ميزان باشد. بايد از هر نظر قابل اعتماد باشد و اين است زيربناى بحث عصمتى كه ما درباره انبيا و درباره امامان منصوب از طرف خداوند و به امر خداوند معتبر مى‌دانيم. البته در مسأله عصمت، علاوه‌بر اين زيربنا، شاخه‌هايى‌