مى‌گذارند بر جاى حساس؛ يك چيزى را بهانه مى‌كنند و داد و فرياد راه مى‌اندازند: آى امت مؤمن به اين مكتب و به اين دين، چه نشسته‌اى كه دينت و مكتبت بر باد رفت! اين مردم به دليل وجود آن گرما و شور ايمان و عشق- عشق مذهبى، عشق مكتبى- آسان تحريك مى‌شوند، تا آنجا كه معاويه مى‌تواند اين مردم را عليه على، مجسمه اسلام، تحريك كند؛ تا آنجا كه در همين عصر ما مردمى به عنوان حمايت از على و ولايت او، هيزم‌كش آتش نفاق و چند دستگى و پراكندگى در داخل امت اسلامى و حتى در داخل صفوف شيعه و هواداران على شدند و جاده صاف كن دشمن براى پيروزى بر امت اسلام. اين يك واقعيت است. ما در طول تاريخ، در جامعه‌هاى مذهبى و مسلكى مى‌بينيم اين آسيب‌پذيرى تقريبا عموميت دارد. علتش هم روشن است: انسان در برابر هر چيزى كه نسبت به آن عشق مى‌ورزد و بهترين علاقه‌هايش را نثار مى‌كند، خودبه‌خود يك چنين حساسيتى خواهد داشت. فرض كنيد نشسته‌ايد و مشغول انجام يك كار فوق العاده مهم هستيد؛ تلفن زنگ مى‌زند، به شما خبر مى‌دهند بچه‌ات در شرف مرگ است. مى‌پرسيد، آقا، شما چه كسى هستيد- «متأسفانه نمى‌توانم خود را معرفى كنم؛ فقط مى‌توانستم به شما اطلاع بدهم بچه‌تان در آستانه مرگ است.» خوب، طبعا شما يكباره از جا مى‌پريد ببينيد چه شده. لااقل تحقيق مى‌كنيد ببينيد مطلب درست است يا نه. حالا اگر اين تلفن كننده كسى باشد كه انجام آن كار مهم شما به صلاح و صرفه او نباشد، در اين صورت راحت توانسته با