حكومت پيامبر همان حكومت خدا است و حكومتى است كه كاملا بر اساس ارزشهاى دينى و مبانى اخلاقى پايه‌گذارى شده و هرگز از شيوه‌هاى معمول سياست استفاده نكرده است و اين نوعى حكومت ويژه است كه جز در آنجا كه پيامبرى باشد نمى‌توان مانند آن را يافت، «و لا نبىّ بعد محمد» پس از پيامبر اسلام پيامبرى نيست».

نقد نظريّه جدايى دين از سياست‌

در اينجا چند نكته بايد مورد توجّه قرار گيرد:

1- روش قضاوت درست درباره يك مكتب‌

در قضاوت درباره يك مكتب و بررسى پيرامون يك نظريّه كه ريشه مذهبى دارد و آن‌گونه كه ادعا مى‌شود، به وحى منتهى مى‌شود، هرگز نبايد وضع موجود را مدّ نظر قرار داد. يا رفتارى را كه پيروان منحرف آن مكتب پيش گرفته‌اند، شاهد گرفت.

لذا دير زمان گفته‌اند: «الإسلام شيئ و المسلمون شيئ آخر». در بررسى مبانى اسلام و ديدگاههاى شريعت، در رابطه با ابعد مختلف شؤون زندگى اجتماعى، نبايستى كردار ناهنجار سردمداران طاغوت‌منش را كه به نام اسلام حكومت مى‌كردند و هرگز به مبانى اسلام پايبند نبودند، الگو قرار داد و آن را معيار سنجش مبانى اسلامى به حساب آورد.

ضرورت تحقيق پيرامون يك مكتب و آگاهى از مبانى اصولى آن، ايجاب مى‌كند به منابع اصيل و دست‌نخورده آن مكتب رجوع شود و شاخص‌هايى كه مكتب به‌طور دقيق در وجود آنها تبلور يافته، الگو و اسوه قرار گيرند. مانند شخصيّت پيامبر اكرم و مولا مؤمنان عليهم السّلام‌[1] در مكتب اسلام.

همچنين بايد ديد، كتاب و سنت و آثار رسيده از اهل بيت عصمت، چه ارائه داده‌اند و ديدگاههاى اسلام را ازاين دريچه بايد نگريست، نه آنكه زيد و عمرو چه كرده‌اند!

[1] - على عليه السّلام به تعبير جرج جرداق« صوت العدالة الانسانية» است، اسلام و فطرت اصيل انسانيت و عدالت كامل در هم آميخته، در وجود على عليه السّلام تجسّم يافته است. لذا پيامبر عظيم الشأن اسلام صلّى اللّه عليه و اله فرمود« على مع الحق، و الحق مع على، يدور معه حيثما دار».