فصل هفتم: مناصب ولىّ فقيه‌

وظايف سه‌گانه فقيه‌

شيهد اول ابو عبد اللّه محمد بن مكى عاملى قدّس سرّه در باب «حسبه» از كتاب «دروس» مى‌فرمايد:

«و الحدود و التعزيرات إلى الإمام و نائبه و لو عموما، فيجوز فى حال الغيبة للفقيه إقامتها مع المكنة، و يجب على العامّة تقويته و منع المتغلّب عليه مع الإمكان. و يجب عليه الإفتاء مع الأمن، و على العامّة المصير إليه، و الترافع فى الأحكام»[1].

اجراى حدود و تعزيرات، با امام و نايب خاص يا عامّ او است. ازاين‌رو فقيه مى‌تواند در دوران غيبت، در صورت امكان، اجراى حدود نمايد. و بر مردم است كه او را يارى كنند و تا آنجا كه مى‌توانند نگذارند كسى بر او چيره شود. و نيز بر او واجب است در صورت مساعدت شرايط فتوى دهد، و مردم بايد به وى مراجعه كنند، و اختلافات خود را نزد او ببرند تا قضاوت نمايد.

در اين گفتار، سه وظيفه خطير فقيه در دوران غيبت را يادآور شده است.

1- اجراى حدود و تعزيرات (احكام انتظامى اسلام).

2- مرجعيّت فتوايى در سطح گسترده و همگانى.

[1] - الدروس ص 165.