انداخته و مى خوابيده رويش، اينكه ديكتاتورى نمى تواند باشد. اينهايى كه مى گويند ديكتاتورى، اسلام را نمى فهمند چى هست؛ فقيه اسلام را نمى دانند؛ خيال مى كنند ما، هر فقيه، هر چه هم فاسد باشد اين حكومت، فقيه اگر پايش را اينطور بگذارد، اگر يك گناه صغيره هم بكند از ولايت ساقط است. مگر ولايت يك چيز آسانى است كه بدهند دست هر كس؟ اينها كه مى گويند كه ديكتاتورى پيش مى آيد- نمى دانم- اين مسائل پيش مى آيد، اينها نمى دانند كه حكومت اسلامى حكومت ديكتاتورى نيست. مذهب مقابل اينها ايستاده، اسلام مقابل ديكتاتورها ايستاده و ما مى خواهيم كه فقيه باشد كه جلوى ديكتاتورها را بگيرد؛ نگذارد رئيس جمهور ديكتاتورى كند؛ نگذارد نخست وزير ديكتاتورى كند؛ نگذارد رئيس مثلا لشكر ديكتاتورى بكند؛ نگذارد رئيس ژاندارمرى ديكتاتورى بكند؛ نه اينكه بخواهيم ديكتاتورى درست كنيم؛ فقيه خواهد چه كند ديكتاتورى را! كسى كه زندگى، زندگى عادى دارد و نمى خواهد اين مسائل را، ديكتاتورى براى چه مى خواهد بكند؟ حكمفرمايى در كار نيست در اسلام. علاوه، حالا در اين قانون اساسى كه اينقدر احتياط كارى هم شده، آقايان هم اينقدر احتياط كارى كرده اند كه يك دفعه مردم بيايند خودشان تعيين كنند يك خبره هائى را، اين ديكتاتورى است! اين خبره ها را يكى بيايد بگويد كه در يك شهرى از اين شهرها يك كسى فشار آورد روى مردم كه بياييد به اين شخص بدهيد، حتى تبليغات هم نشد، مردم اينها را مى شناختند، مردم دانستند اينها را. اگر صد دفعه ديگر ما بخواهيم خبرگان تعيين كنيم، يا خود اين آقايان تعيين مى شوند يا يكى مثل اينها. مردم با آزادى- من گمان ندارم در هيچ جاى دنيا اينطور واقع شده باشد- اينطور [راى‌] داده باشند؛ مردم اينطور عاشقانه راى داده باشند به يك مطلبى؛ هم جمهورى اسلامى‌اش را آنطور عاشقانه راى دادند و [با] آن ... اكثريت.[1]

[1] - صحيفه نور، ج 11، ص 37