شام! امام فرمود: خدا امر به معروف و نهى از منكر را واجب كرده.

امام حسين (عليه السلام) از مدينه بلند مى‌شود و مى‌فرمايد: «اُرِيدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَى عَنِ الْمُنْكَرِ»؛[1] مى‌خواهم امر به معروف و نهى از منكر كنم. ببينيد چقدر دايره و دامنه وسيع است، و چقدر از نظر ما كوچك و ضيق و تنگ است.

به هر حال وقتى كه ولايت در جامعه‌اى بود، اينها انجام مى‌گيرد؛ اقامه صلات، ايتاء زكات، امر به معروف و نهى از منكر و خلاصه پيكر بى جان، جان و حيات مى‌گيرد.[2]

2. اختيارات (مطلقه بودن ولايت فقيه)

پس در جامعه‌ى اسلامى ولى فقيه كه حاكم من قِبَل اللّه،[3] براساس معيارهاى اسلامى است، در قوه‌ى مجريه و قوه‌ى مقننه و قوه‌ى قضائيه حضور كامل دارد. البته اختيارات ولى فقيه به اين اندازه منحصر نيست و اختيارات او از اينها بالاتر است. در ارتش، در مسائل نظامى، در شروع جنگ، در شروع صلح، از بسيج نيروها و در همه‌ى آنچه كه مسائل گره‌هاى اصلى جامعه‌ى اسلامى را تشكيل مى‌دهد، ولى فقيه داراى قدرت و حضور كامل است؛ بر حسب قانون اساسى. و اين همان چيزى است كه بر طبق اعتبار عقلى، در جامعه‌يى كه حكومت اسلامى در آن جامعه بايد باشد، متوقع و منتظَر است.[4] تعبير به آن كه: اين جانب گفته‌ام «حكومت در چارچوب احكام الهى داراى اختيار است»، بكلى بر خلاف گفته‌هاى اين جانب است. اگر اختيارات‌

[1] - بحار الأنوار، ج 44، ص 329

[2] - سيد على خامنه اى( رهبر معظم انقلاب)، كتاب ولايت، ص 68 الى 71

[3] - كسى كه خدا او را حاكم قرار داده

[4] - بيانات مقام معظم رهبرى در خطبه‌ى نماز جمعه 30/ 2/ 1362