مى پيچند. أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ‌[1] (آيا نمى نگرى به آن كسانى كه مى پندارند كه ايمان آورده اند به آنچه بر تو نازل شده است.) وَ ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِك‌ و مى پندارند كه به آئين پيشيان تو ايمان دارند، خودشان را مؤمن فرض مى كنند در حاليكه كارى از آنها سر مى زند كه منافى با ايمان به خداست. يُريدُونَ أَنْ يَتَحاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ‌ مى خواهند تحاكم به طاغوت كنند يعنى حل و فصل كار خود را به طاغوت مراجعه كنند، از طاغوت نظر بخواهند و فرمان بگيرند و بر طبق نظر او زندگى خود را براه ببرند، اين منافى با ايمان است. يُريدُونَ أَنْ يَتَحاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ‌ مى خواهند نزد طاغوت تحاكم كنند در حالى كه‌ وَ قَدْ أُمِرُوا أَنْ يَكْفُرُوا بِه‌ (در حالى كه به آنها فرمان داده شده است كه به طاغوت كفر بورزند) وَ يُريدُ الشَّيْطانُ أَنْ يُضِلَّهُمْ ضَلالًا بَعيدا (و شيطان مى خواهد كه آنان را گمراه كند گمراهى و سرگشتگى بسى دور) كه من احتمال مى دهم اين شيطان همان خود طاغوت است و چيز ديگرى نيست، اينها مى خواهند سراغ طاغوت بروند غافل از اينكه اين شيطانى كه به عنوان طاغوت در قرآن شناخته مى شود، آنها را از راه راست دور مى كند و آنها از واديهاى سرگردانى سر در خواهند آورد. شيطان آنها را آنچنان از جاده دور مى اندازد كه برگشتنش كار يك ذرّه و دو ذرّه نيست. خيلى به دشوارى مى توانند براه راست و هدايت برگردند.

مطلب بعدى ولايت خداست و پذيرش آن هم از طرف مؤمنان ناشى از يك فلسفه است كه در جهان بينى اسلام مقرر گرديده. بنابراين يك امر طبيعى است. اينكه ما ميگوئيم بايد از خدا اطاعت كرد و ولىّ امر، خداست اين يك فلسفه طبيعى روشنى دارد. چون همه چيز مال خداست. كه آيه‌ وَ لَهُ ما سَكَنَ فِى اللَّيْلِ وَ النَّهار[2] اين مطلب را درست روشن مى كند.

1. انعام/ 2 13. نهج البلاغه- خطبه 40

[1] - نساء، 60.

[2] - انعام، 13.