كردند و به كشته شدن سه نفر انجاميد.

مسئله آن روز چه بود؟ ضديت با آمريكا. حالا چه موقع؟ آن وقتى كه سياست آمريكا و دولت آمريكا و رژيم آمريكا و عناصر اطلاعاتى و نظامى آمريكا، در تمام شؤون اين كشور حاكم بودند. در اين كشور، چه آشكار و چه پنهان، همه چيز در دست آمريكايى‌ها بود؛ و امروز كه شما مى‌بينيد آمريكايى‌ها از اين كه ايران اسلامى به طرفشان نمى‌رود، زنجير مى‌جوند، به ياد آن روز است؛ چون اين، جا جايى بود كه اين‌ها مى‌ايستادند و از اين جا به همه منطقه كشورهاى عربى و تركيه و ... فخر و آقايى مى‌فروختند و اعمال نفوذ مى‌كردند؛ چون اين‌جا را مال خودشان مى‌دانستند! كشورهاى معروف بزرگى هستند كه از اين كه ملتى اين جا وجود دارد كه با همه قدرت در مقابل افزون‌طلبى آمريكايى‌ها به صراحت حرف مى‌زند، آن‌ها احساس هيجان مى‌كنند و خوشحال‌اند! در چنين شرايطى، حالا يك عده بيايند به‌عنوان دانشجو، نقطه مقابل حركت شانزده آذر را عَلَم بكنند؛ يعنى گرايش به آمريكا تحت عناوين بسيار پوچ و سست و غيرمنطقى و غيرمستدل؛ اين پشت كردن به جنبش دانشجويى است؛ اين اصلًا جنبش دانشجويى نيست؛ اين به كلى يك چيز ديگر است؛ عكس آن است.

يا مثلًا وقتى كه مسئله عدالت اجتماعى در كشور مطرح مى‌شود، دانشجو بايد از اين مسئله حمايت كند. عدالت اجتماعى، آن چيزى است كه حتى كسانى كه اصرار داشتند شعار عدالت اجتماعى را به دلايل سياسى و با انگيزه‌هاى گوناگون كمرنگ كنند، بالاخره نتوانستند؛ مجبور شدند عدالت اجتماعى را مطرح كنند. در دنيا، غير از مستكبران و زورگويان و چپاولگران عالم، هيچ انسانى نيست كه از عدالت اجتماعى و از اين شعار پشت كند. اين شعار در كشور مطرح مى‌شود؛ چه كسى بايد از اين شعار حمايت كند؟ چه كسى بايد بيشتر از همه درباره آن فكر كند؟ چه كسى بايد براى آن كار كند و درباره راه‌هاى تأمين آن تحقيق و بحث كند و ميزگرد بگذارد؟ غير دانشجويان؟ بايد