استثناهاى حوزه تلقى كنيم، يك اشتباه است.

طبيعتاً كسى كه حوزه را درست نمى‌شناسد، كسى كه نمى‌داند حوزه چيست، چنين اشتباهى را مرتكب مى‌شود. البته به احتمال فراوان، بلكه شايد به طور يقين، آدم مى‌داند كه اين‌ها از روى بى‌غرضى هم گفته مى‌شود؛ يعنى نظر سوئى وجود ندارد؛ اما حرف خلاف واقع و فسادآور است. اين موجب مى‌شود كه ارزش علمى و معنوى روحانيت- كه پرچمدار و نماينده دين است- در چشم محيط دانشگاهى و دانشجويى از بين برود؛ كمااين كه شبيه اين كار، منتها با شيوه‌هاى ناشيانه‌ترى، قبل از انقلاب انجام مى‌شد و بى‌تأثير هم نبود. واقعاً قبل از انقلاب، جماعت دانشگاهى، آخوند جماعت را آدم‌هاى پُرگوىِ نادانِ پُرتوقعِ هيچ‌چيزندان مى‌دانستند! من با عده زيادى از آن‌ها مواجه بودم. مثلًا در يك جلسه، با يك طلبه كه مى‌نشستند و دو كلمه حرف حساب مى‌شنيدند، مى‌گفتند عجب، واقعاً در بين روحانيت، مثل شمايى وجود دارد؟! در حالى كه آن طلبه، يك طلبه معمولى بود. آن‌ها روحانيت را نمى‌شناختند؛ يعنى تلقى دستگاه‌هاى علمى و دانش كشور از روحانيت، غلط بود. حوزه علميه، اصلًا مركز علم و تحقيق بوده است. اگر علم براى علم، و علم بدون قصد مزد، مصداقى در كشور ما داشته باشد، از قديم در حوزه‌هاى علميه بوده است؛ ولى آن‌ها اين‌جا را يك محيط بى‌علم مى‌دانستند![1]

36. هدف از تبليغات عليه روحانيت، ضربه زدن به دين بود

آن زهد و بى‌اعتنايى به دنيا، آن پارسايى‌هايى كه در محيط روحانيت و در محيط طلبگى و بيرون از طلبگى بود و امروز هم بحمداللَّه هنوز به طور غالبى وجود دارد، اين را در چشم اين جماعت دانشگاهى و متجدد، تبديل كرده بودند به اين كه آخوند مفت‌خور است! تعبير مفت‌خور، چيز روشنى بود. وقتى در جايى مى‌گفتند مفت‌خورها، بدون هيچ اشاره و قيدى- مثل ضميرى كه مرجع‌

[1] - بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار با اعضاى شوراى عالى انقلاب فرهنگى، 20/ 9/ 1370