9. محيط دانشگاه بايد محيط دينى و دانشجو بايد متدين باشد

درباره مسئله دين در دانشگاه‌ها [بايد بگويم:] دين، به همين معناى تدين، مورد نظر است. آن تفسير غلط روشنفكرى از دين و همان تصوراتى كه بعضى‌ها داشتند و كجروى‌ها و كج‌فهمى‌هايى كه در مسائل دين بوده، آن را نمى‌گويم. تجربه نشان داد كه آن تصورات، يك پول سياه هم ارزش ندارد. من عمرم را در همين چيزها صرف كرده‌ام؛ از دور حرف نمى‌زنم. دين به معناى تدين، يعنى پايبندى به احكام اسلامى، قبول، اذعان و تسليم. روايت هم دارد، قرآن هم همين است: «إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلامُ».[1] اسلام يعنى چه؟ «من اسلم‌ وجهه لله‌» يعنى چه؟ يعنى صورتت را تسليم خدا كن. اين، دين است. مظهرش در مورد احكام شرعى، همين است ديگر. آيا دانشگاه‌هاى ما اين‌گونه‌اند؟

علتش اين است كه‌ كسانى دانشگاه را بنيانگذارى كردند كه اساس دين را، نه كه قبول نداشتند، بالاتر از اين بود مى‌خواستند اصلًا دين را ريشه كن كنند.

مى‌بينيد ديگر. مگر غير از اين است؟ اين، تاريخچه دانشگاه است. اين، تاريخچه فرهنگ اروپايى در كشور ما است. كسانى كه آن فرهنگ را آوردند، اعتقادشان اين بود كه اينها حرف‌هاى مفتى است! روشنفكرى جديد، اصلًا اين‌طورى متولد شد؛ ضد دين و مخالف با دين و عازم بر قلع و قمع دين.

دانشگاه هم كه طبعاً زايشگاه و پرورشگاه همين روشنفكرى جديد اروپايى بود. بنابراين، فضا، فضاى غيردينى شد. اين فضا، متعلق به دانشگاه وابسته به غرب، پرداخته صنعاى غرب و ساخته شده‌هاى آن ديار بود؛ اما دانشگاه اسلامى چه؟

همه آن مطالبى كه راجع به علم و اين حرف‌ها گفتيم، آن وقتى معنا پيدا

[1] - سوره آل عمران: آيه 19