انسان‌ها به خداوند را فراهم سازد. ثانيا: نظام اسلامى در سطح جهانى، با نظام كفر، يعنى معارض پرتوان و دائمى، روبرو است؛ همانكه هيچ فرصتى را براى به شكست كشاندن پيام تديّن و خداگرايى، از دست نمى‌دهد. لذا حفظ و توسعه‌ى قدرت اسلام از دغدغه‌هاى درجه‌ى اول رهبرى است؛ زيرا سربلندى و برافراشتگى كيان اسلام و پرچم توحيد، امكان تحقق احكام و فرامين دينى را فراهم مى‌سازد و قطعا در صورت نابودى آن، نه از اسلام واقعى خبرى خواهد بود، نه از احكام آن و فقط قالب‌هايى خشك و بى‌محتوا از دستورات دينى باقى مى‌ماند كه بود يا نبود آن، ضررى به موجوديت كفر و نظام‌هاى سياسى آن نمى‌زند؛ چه‌بسا خود ابزار فريب و نيرنگ حاكمانى، چون زراندوزان مرتجع برخى كشورهاى اسلامى، قرار گرفته تا در راه استثمار توده‌هاى مسلمان، به كار گرفته شوند.

بنابراين رعايت مصالح نظام اسلامى كه در تقابل آشكار با خيل دشمنان اسلام و مسلمين، قرار گرفته و محور اميد و نقطه‌ى اتكاى آزادى‌خواهان و مجاهدان مسلمان است، از درجه‌ى اهميت به سزايى در رفتار حكومتى رهبرى، برخوردار است.

شناسايى مصلحت توسعه و رشد نظام اسلامى، مستلزم آگاهى از وضع مطلوب يا آرمانهايى كه جهت تكاملى نظام را نشان مى‌دهند، شناخت وضع موجود نظام و سرانجام ملاحظه وضعيت انتقال يا روش سرپرستى صحيح وضع موجود براى رسيدن به وضع مطلوب است.[1]

6. دفع توهم استبداد

يكى از اشكالات عمده‌اى كه از ناحيه‌ى منتقدين به «ولايت مطلقه‌ى فقيه»، وارد مى‌شود، امكان تبديل شدن نظام ولايت فقيه به حكومت استبدادى فقيه است؛ هرچند اين ايرادها به طور عمده از ناحيه مخالفين اسلامى مطرح مى‌شود؛ ولى اگر در ذهن علاقمندان نظام اسلامى نيز چنين سؤالى خطور كند و آن را به گفتگو بگذارند، امر ناپسندى نخواهد بود و مى‌توان آن را دغدغه‌اى نسبت به تداوم و سلامت نظام اسلامى دانست.

اما براى رسيدن به پاسخ، اول بايد منشأ استبداد را بشناسيم و آنگاه ببينيم كه آيا راهى براى خودكامگى ولى فقيه وجود دارد يا خير؟

[1] - در مبحث مستقل به روش اداره‌ى حكومت اسلامى، خواهيم پرداخت.