مقدمه مؤلف‌

اسلام در مقياس تاريخى، همه مكتب‌هاى بشرى را به انزواى تئوريك كشانده و به عنوان دين همه بشر در باقى مانده تاريخ حيات انسانى. درخشيده است؛ دينى به وسعت برنامه‌ى سعادت در همه شئون زندگى فردى و اجتماعى كه آثار آن، حيات مادى را در نورديده و سعادت ابدى را نيز در آن سوى تاريخ در افق بلند خويش جلوه‌گر ساخته است.

گذشته از ضرورت تاريخى تبيين نظام سياسى اسلام، دهه است كه با وجود تلاش بى‌وقفه‌ى جبهه‌ى طغيان، نفاق و جهل در انزواى اين مكتب از عرصه‌ى سياسى جامعه، شاهد حضور فعال آن در سطح كلان اداره‌ى جامعه هستيم انقلاب اسلامى كه در بهمن 1357 نظام طاغوتى شاهنشاهى ايران را درهم شكست و بر ويرانه‌هاى آن رژيم، جمهورى اسلامى را با محوريت «ولايت فقيه» بنا نهاد، مى‌رود چهار ى عدالت، انسانيت و معنويت را با منطق فطرى و ارزش‌هاى متعالى سيراب نمايد. بنابراين تبيين نظام سياسى اسلام يك ضرورت عينى و اجتماعى پيدا كرده است اكنون انقلاب اسلامى ايران، بسيارى از انديشه‌ها و نظام‌هاى سياسى مدعى تأمين سعادت، آرامش و رفاه بشر، به ويژه ليبرال دموكراسى غربى را به چالش كشانده و در بن‌بست تئوريت و كارآمدى قرا داده است. جمهورى اسلامى براساس اين پديده شكل گرفت كه اسلام براى اداره‌ى نظام اجتماعى، خاصّه نظام سياسى، تئورى جامع و مستقلى دارد؛ و به تعبير امام خمينى قدس سرّه «فقه، تئورى واقعى و كامل اداره‌ى انسان و اجتماع از گهواره تا گور است».[1] در عصرى كه سوسياليزم و كمونيزم پس از هفتاد سال به بيراهه كشاندن بسيارى از

[1] - صحيفه نور، ج 21، ص 98.