نامه به ميرزا لطف اللَّه‌

پاريس: 1301

هنور ديده ميرزا لطف‌اللَّه مكتوب تو كه كاشف بر حسن طويّت و طهارت سريرت و لياقت و استعدادات فطريّه بود رسيد، بسيار خوش شدم.

خصوصاً عبارات آن كه در نهايت انسجام و غايت ارتباط بود، بامراعات تشبيهات عنيقه و استعارات بديعه. آفرين برتو باد. جوانان را ادب زيب و زيور كمال است. معهذا نبايد بدين اكتفا نمود، چون قناعت به حدى از درجات كمال، با وصف اينكه او را حد و پايانى نيست، از دون همتى و پست‌فطرتى است. نوشته بودى براى زيارت من مى‌خواهى به پاريس بيايى، چنانچه جهت زيارت من مى‌آيى، بايد مطيع امر شده صبر نمايى.

حال موقع نيست، زمان مناسب ديده ترا خواهم طلبيد والّا هرگاه خلاف امر نموده بيايى، به عظمت حق سوگند است كه مرا در شهر پاريس نخواهى ديد. ياران زنده را سلام برسان، مكارم اخلاق ناصرى را مطالعه كن.

جمال الدين الحسينى‌