براى افغان و بلوچ و تركمان بخواهم. ولكن ارتكاب اينگونه امرى خطير بلااذن و بى‌مستمسك از قبيل فضول و عمل غيرمقبول شمرده مى‌شود. و ديگر آنكه چون آن بلاد از مركز سياست به غايت دور و اهل آنجا از اخبار عالم و احوال دولت عليه در اين زمان بغايت مهجورند، اگر بى‌مستمسك بدين‌كار متمسك شوم، ربما امراى آن ديار را خوش نيايد و از اين طلب اتفاق، نفاقى زايد، لهذا بر آن ابهت شعار عرض مى‌نمايم كه اين مكتوب را به‌نظر دوربين خود گذرانيده و مضامين يك‌يك بديده عقل اصابت قرين ديده، بدون آنكه ملاحظه شود كه نويسنده اين شخصى است حقير و يا مردى است ناچيز و فقير و يا خود مراتب عاليه نديده و به مناصب متعاليه نرسيده!. زيرا بر آن دولت مدار ظاهر است كه در هر زمان امثال اين فعل‌هاى سترك و عمل‌هاى بزرگ از چون منى خانه‌بدوش خش‌پوش كه سرد و گرم جهان را ديده و تلخ و شيرين زمان را چشيده و چندين كوهها و بيابانها را پيموده و احوال جهانيان را آزموده، بظهور رسيده است. و اصحاب مناصب دائماً بر مناصب خود هراسان و خداوند مال و جاه، بر جاه و مال خود لرزان بوده‌اند و دارايان نعمت، تاب نهضت و مشقت نداشته‌اند. پس اگر اين استدعا قبول مقبول رأى رصين و خردخورده بين آن خداوند دانش و هوش افتد، بامر نامه‌اى از دولت مفتخرم سازند و باذن صريحى اين حقير را بنوازند؛ تا آنكه بتعجيل تمام قبل از فوت وقت بكار پردازم و در اين ميدان بهواخواهى ملت جان خويش را بازم و اگر از براى دستورالعمل گرفتن، آمدن خود اين عاجز به آستانه عليه لازم است، نيز از دل و جان تابع فرمانم. باقى امر و فرمان آن خداوند امر و فرمان را است. [1]

______________________________
[1]. متن دستخط سيد كه فاقد «عنوان» و «امضاء» است- ولى از القاب سطور اول آن معلوم است كه به سلطان عثمانى نوشته شده- در «اسناد و مدارك چاپ نشده درباره سيدجمال‌الدين اسدآبادى» آمده است و ما براى سهولت خواندن، بنقل حروفى مطالب آن پرداختيم و متن اصلى دستخط را در ضمن اسناد آخر كتاب مى‌آوريم. (خسروشاهى).