الأمّة فابتزَّها أمرها، وغصبها فيئَها وتأمّر عليها بغير رضىً منها، ثمّ قتل خيارها واستبقى شرارها، وجعل مال اللَّه دولةً بين (جبابرتها وأغنيائها)، فبُعداً له كما بعدت ثمود. إنّه ليس علينا إمام، فأقبل لعلّ اللَّه أن يجمعنا بك على الحق.

والنّعمان بن بشير في قصر الإمارة، لسنا نُجمِّعُ معه في جمعة ولا نخرج معه إلى عيد، ولو قد بلغنا أنّك أقبلت إلينا أخرجناه حتّى نُلحقه بالشّام إن شاء اللَّه؛[1]

به نام خداوند بخشنده مهربان‌

نامه‌اى براى حسين بن على‌ عليهما السلام‌ از جانب سليمان بن صرد، مسيّب بن نَجَبه، رفاعة بن شدّاد و حبيب بن مظاهر ....

خدا را سپاس كه معاويه مرد ....

اى حسين! به نزد ما بيا و به سوى ما اقبال نما تا به واسطه شما، گِرد حق جمع شويم ... نعمان بن بشير در كوفه و در قصرِ حكومتى، از طرف حكومت به ولايت رسيده. ما به او در نماز اقتدا نمى‌كنيم و در نماز جمعه نيز شركت نمى‌كنيم ....

اين خلاصه‌اى از نامه آنان بود. آنان اين نامه را به واسطه دو نفر به نام‌هاى عبداللَّه بن مِسمَعْ همدانى و عبداللَّه بن وال‌[2] فرستادند. بنا بر تحقيقات انجام يافته، اين نامه فقط با امضاى چهار نفرى كه ذكر نموديم، در منابع آمده است.

به فاصله كوتاهى پس از ارسال اين نامه، چند نفر نماينده را به نام‌هاى: قيس بن مسهر صيداوى، عبدالرحمان بن عبداللَّه ارحبى، عمارة بن عبداللَّه سلولى، به سوى آن حضرت فرستادند.

[1] - همان

[2] - توجّه به اين اسامى ضرورى است؛ چرا كه در بررسى‌هاى آينده مورد استفاده قرار خواهد گرفت