آداب ادب‌

نماز جماعت از تجلّيات همبستگى مسلمانان و لغو امتيازهاى طبقاتى است. اين مراسم عبادى به ويژه در مسجدالحرام و مسجدالنبى با شكوه و عظمت بيشترى برگزار مى‌شود؛ زيرا مسلمانانى كه از سراسر عالم براى انجام اعمال و مناسك، به مكّه و مدينه روى مى‌آورند و انگيزه‌اى جز عبادت نداشته و فراغت كامل براى انجام آن دارند، ساعتها پيش از آغاز نماز جماعت، همچون سيلى خروشان به سوى مسجد سرازير مى‌شوند و با برگزارى اين فريضه، شكوه و عظمت اتحاد و برادرى را به نمايش مى‌گذارند.

در اين مراسم پر شكوه، هر نمازگزار گر چه بيش از قطره‌اى در درياى بزرگ نيست، اما چون به دريا مى‌پيوندد و موج به وجود مى‌آورد، در خود احساس قدرت مى‌كند. از سوى ديگر در اين نماز جماعت، پيروان همه فرقه‌هاى مذاهب‌اسلامى شركت مى‌كنند و اختلافات‌جزيى موجب عدم‌شركت آنان در نماز جماعت نمى‌شود.

روايات متعددى در تشويق به شركت در نماز جماعت اهل سنّت از پيشوايان معصوم (ع) رسيده كه ظاهرا مبناى فتاواى علماى شيعه در اين خصوص همين روايات است.

امام صادق (ع) فرموده‌اند: هر كس با آنان (اهل سنّت) در صف اول نماز جماعت بخواند، همچون كسى است كه در صف اول همراه رسول خدا نماز خوانده است.[1]

امام صادق (ع) از اسحاق‌بن عمار پرسيد: آيا با آنان (اهل سنّت) نماز مى‌خوانى؟ عرض كرد: بلى. فرمود: با آنان نماز بگزار؛ زيرا كسى‌

[1] - وسائل‌الشيعه، ج 5، ص 382.