استفتا از محضر حضرت آيه‌اللّه بهجت‌

بعضى از زائران بيت‌اللّه‌الحرام اظهار مى‌دارند در هنگام ورود و حضور در مسجدالحرام يا مسجدالنبى حالت تحول روحى و گريه برايشان حاصل نمى‌شود. آيا اين دليل بر گناهان و معاصى زياد و يا نپذيرفتن و عدم قبول زيارت است؟ اگر جواب مثبت است راه‌حل چيست؟

اشخاص و موارد آن مختلف است. البته استغفار و توبه از گناهان مؤثر است و اختيارا حالت حضور قلب را حفظ كند.

زمانى كه با بعضى از زائران در خصوص دورى از گناه و معصيت مانند حفظ حجاب اسلامى و ... صحبت مى‌شود، مى‌گويند اصل، پاكى دل و طينت است و خداوند به دل افراد مى‌نگرد و اين گونه اعمال مهم نيست. آيا اين طرز تفكر صحيح است؟

اين طرز تفكر باطل است و با ارتكاب گناه، پاكى دل باقى نمى‌ماند.

استفتا از محضر آيه‌اللّه فاضل لنكرانى‌

آيا در نيت احرام و ساير اعمال، قصد بر انجام عمل بدون ريا و توجه به عملى كه انجام مى‌دهد كافى است، يا گذرانيدن از قلب يا به زبان آوردن آن لازم است؟

نيت به تنهايى كافى است ولى مستحب است به زبان بياورد.

در مناسك آمده است: «مسافر مخير است در تمامى شهر مدينه و مكّه نمازش را تمام يا شكسته بخواند». سؤال اين است كه كدام بهتر است؟