رقّتى را احساس كردع وارد حرم شود. اين توقف ادب ويژه است.

5- پنجمين ادب كه رعايت آن موجب تكريم پيامبر و اهل‌بيت است، پايين آوردن صدا در ذكر و دعاست. خداوند متعال، ادب حضور در محضر رسول‌اللّه را چنين بيان مى‌كند:

«يا ايُّهاالَّذين آمنُوا لاتَرفَعُوا اصْواتَكُم فَوقَ صَوْتِ‌النَّبِىِّ ولا تَجهَرُوالَهُ بِالقَوْلِ كَجَهرِ بَعضِكُم‌لِبَعْضٍ أن‌تحْبَطَ أَعْمالُكُم وأنتُم لاتَشعرُون»[1]

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد صدايتان را بلندتر از صداى پيامبر مكنيد همچنان‌كه بعضى از شما با بعضى ديگر سخن مى‌گوييد. با آن حضرت با صداى بلند سخن نگوييد. مبادا بى‌آنكه بدانيد اعمالتان تباه شود.

6- ششمين ادب، خواندن زيارات مأثوره و وارده از ناحيه اهل بيت است كه داراى ويژگى خاصى است.

علّامه حلّى استحباب زيارت اهل‌بيت را تنها در زيارت به مأثور و منقول مى‌داند و مى‌فرمايد: «يَستحبُ أن يزوره بالمنقول»[2].

7- هفتمين ادب، نماز زيارت است كه بعد از خواندن زيارت، دو ركعت نماز آن زيارت خوانده مى‌شود.

شهيد ثانى مى‌فرمايد: «اگر زائر، حرم نبى‌اكرم (ص) را زيارت كند نماز زيارت را در روضه ما بين منبر و قبر مطهر رسول‌اللّه بخواند.»

8- هشتمين ادب، دعاى پس از نماز زيارت است؛ چون زيارت، بهترين زمينه ايجاد رابطه بنده با مولاست و اصولًا مى‌توان هدف زيارت را كه تقرب الى‌اللّه است با دعا در پيشگاه ربوبى، جامه عمل پوشاند.

[1] - حجرات، آيه 2.

[2] - تذكره‌الفقها، ج 8، ص 450.