اين سفر، سفر به سوى نبض ايمان، مهد قرآن و مهبط وحى است. ميعادگاه نور و حريم قدسى و قبله‌گاه مسلمين است كه بدون دعوت نمى‌توان بدان مشرّف شد. آرى! چه شد كه خداوند مهربان از ميان ميليونها انسان كه آرزوى زيارت خانه‌اش را دارند تو را برگزيد؟ چه بسا انسانهايى كه در آرزوى اين زيارت ده‌ها سال انتظار كشيدند و عاقبت اجل به آنها مهلت نداد، چه شد حضرت دوست به دعوتش از تو براى اين زيارت به تو افتخار داد؟ و گفت: بيا براى عبادتى بسيار مهم، بيا براى حريت و آزادگى، بيا براى تصفيه باطن، بيا براى هماهنگى با ملكوتيان و انبيا و امامان، بيا براى تحصيل مقام قرب و لقا، بيا براى آراسته شدن به حقايق و پيراسته شدن از مهالك، بيا براى آشتى و جبران گناهان، بيا براى به دست آوردن بصيرت و كرامت و انسانيت و صدق و ورع و عفت و تقوا، و چه شد كه نام تو بر لوح خوان ضيافت الهى نقش بست؟ كه على (ع) فرمود:

«الحاج والمعتمر و فداللّه و حقّ على‌اللّه ان يكرم وفده و يحبوه بالمغفره»[1]

حاجى و او كه عمره انجام مى‌دهد مهمان خداست و بر خداوند است كه ميهمانش را اكرام كند و او را مشمول مغفرت خود قرار دهد.

بر سر اين‌سفره نشستن، گام بلندى‌است بر فراز چندين‌هزار سال و شنيدن تاريخ‌ابراهيم (ع) و ديدن هزاره‌هاى ايمان و اعتقاد و عشق و ايثار در ميان اين‌همه آثار رنگارنگ و ثابت و متغير و جديد و قديم.

[1] - تحف‌العقول، ص 123.