احكام تطبيقى‌

اوقات نمازهاى پنجگانه از مسائلى است كه بين فقهاى شيعه و سنّى مورد اختلاف بوده و از يك اختلاف فقهى سرچشمه مى‌گيرد. برخى از فقهاى اهل‌سنّت، رعايت اوقات فضيلت اول وقت نماز را واجب دانسته‌اند. براساس اين فتوا، هر يك از نمازهاى ظهر، عصر، مغرب و عشا بايد جدا و در وقت‌خود خوانده‌شود. ولى فقهاى شيعه جدا خواندن نمازها را مستحب و با هم خواندن را جايز مى‌دانند.[1]

فقهاى اهل سنّت در مورد اوقات نمازهاى يوميه دو نظر دارند:

- گروهى خواندن نماز را در حال اختيار و بدون عذر در اوقات معيّن واجب شمرده‌اند و جمع بين آنها را جايز نمى‌دانند. ولى اگر كسى به علت عذرى مانند سفر و باران، نماز را از اول وقت تأخير بياندازد، اشكالى ندارد.

- گروه ديگرى مانند اشهب، ابن‌منذر و ابن شبرمه، جمع بين نماز ظهر و عصر و مغرب و عشا را در حال اختيار و بدون عذر، جايز مى‌دانند؛ مشروط بر اينكه به صورت عادت در نيايد. البته رواياتى از اهل سنّت آمده است كه حاكى از آن است كه پيامبر (ص) در حال اختيار و بدون عذر هم بين نمازها جمع كرده‌اند.

فقهاى شيعه اگر چه بر اساس روايات، فتوا به جايز بودن جمع داده‌اند، ولى گزاردن نماز در وقت فضيلت را افضل مى‌دانند.

نماز مستحبى بعد از نماز صبح و نماز عصر

از مواردى كه در مسجدالنبى و مسجدالحرام موجب مشاجره مى‌شود، خواندن نماز بعد از نماز صبح و يا بعد از نماز عصر است‌

[1] - عروه‌الوثقى، ص 173، م 7.