الف- آشنايى با درد محرومان جامعه‌

از ديدگاه حضرت امام و رهبران حكومت، مردم‌سالارى دينى از درون مردم برخاسته‌اند و رنج و محنت محروميت را چشيده‌اند و چنان نيست كه بيگانه از درد مردم باشند.

«يكى از عنايات بزرگى كه خداى تبارك و تعالى به جمهورى اسلامى و اين نهضت اسلامى عنايت فرمود، اين است كه متصديان امور، چه آنهايى كه در مجلس خدمت مى‌كنند و چه آنهايى كه در دولت خدمت مى‌كنند و چه آنهايى كه در ارتش هستند، همه آنها از آن قشر مرفّه نيستند».[1]

ب- رفاه طلبى و ثروت اندوزى، آفت نظام اسلامى‌

حضرت امام معتقدند مادامى كه رهبران جامعه از قشر محروم جامعه برآمده و با درد و محنت آنان آشنا باشند، هيچ آسيبى نظام را تهديد نمى‌كند و در مقابل، رفاه زندگى، عافيت طلبى و دورى رهبران از مردم را از آسيب‌هاى مردم‌سالارى دينى برمى‌شمرند.[2]

ج- خاستگاه مردمى‌

رهبران حكومت مردم سالار برآمده از توده‌هاى مردم‌اند:

«اينها چهره‌هايى هستند از خود ملت و چهره‌هايى هستند كه از توده‌هاى مردم هستند.»

د- ساده زيستى‌

وقتى خاستگاه رهبران حكومت اسلامى، توده‌هاى مردم بوده و طعم فقر و محروميت را چشيده‌

[1] - همان، ج 16، ص 263.

[2] - همان، ج 16، ص 263، ج 19، ص 188؛ ج 2: ص 129.