پديد آمد، ديگر از بين بردن آن كار ساده‌اى نيست و تقريباً امكان‌ناپذير است؛ زيرا بوروكراسى اساس زندگى در دنياى مدرن است.(Ibid ,Vol 3 ,P .322)

على‌رغم اينكه وبر بوروكراسى را نتيجه گسترش عقلانيت مى‌داند و بدين‌خاطر از آن تمجيد مى‌كند، در موارد بسيار، ديدگاه او نسبت‌به اين پديده منفى است. او از آن ترس داشت‌كه روزمرگى(Routinization) و قاعده‌مندى موجود در سازمانهاى‌بزرگ مانع ايجاد يك حوزه‌ارزشى مناسب براى سياست شود. همچنين او نگران پيامدهاى پيدايش رژيمى بود كه در آن صاحب‌منصبان ادارى جايگزين سياستمداران شوند و كاركردهاى آنها را برعهده گيرند. به هرحال وحشت از پيدايش دولت اقتدارگراى بوروكراتيك يكى از دغدغه‌هاى مهم در قرن بيستم بود. كند بودن نحوه‌اجراى امور عمومى و دست و پاگير شدن آنها در نتيجه گسترش بوروكراسى، از معضلات بسيار مهم است. بنابراين به دلايلى كه ذكر شد، بسيارى از صاحبنظران معاصر در رابطه با معايب بوروكراسى با وبر همراهى كرده و حتى برخى آن را ناكارآمد مى‌دانند.

نئوليبرالها و دولت جديد بوروكراسى را داراى كارآمدى كم دانسته و براين باورند كه نسبت به بازار كارآمدى بسيار كمترى دارد. منتقدين بوروكراتها را رانت‌خوارانى مى‌دانند كه با استفاده از موقعيت انحصارى خود در دولت به بهره‌بردارى از منابعى مى‌پردازند كه حاصل پرداخت ماليات توسط شهروندانند.(Pierson ,Opcit ,P .22)

ز) اقتدار و مشروعيت‌

مسئله اقتدار و مشروعيت اهميت بسيار زيادى در ارزيابى دولت مدرن دارد.

هيچ دولتى نمى‌تواند صرفاً بر مبناى اجبار به اعمال قدرت بپردازد و از اين رو لازم است كه دولتها دلايل خاصى را براى اطاعت افراد عضو ارائه دهند تا با توجه به اين دلايل آنها به تبعيت از فرامين دولت بپردازند. درصورتى كه دولتها ناتوان از ارائه چنين دلايلى باشند يا به عبارت ديگر آنها نتوانند اعمال قدرت خود را توجيه يا مشروع نمايند با مقاومت اعضاى جامعه مواجه خواهند شد.

اقتدار يا سلطه(Domination) طبق‌تعريف وبر عبارت‌است‌از امكان دادن دستورى بامحتواى ويژه‌كه از جانب‌گروهى از اشخاص مورد اطاعت واقع‌مى‌شود. مشروعيت‌