اكنون كه نزديك به سه دهه از عمر نظام مردمسالارى دينى ايران سپرى
شده است و چندين سال از تشكيل نهادهاى متعدد شورايى در اين نظام مىگذرد و با
برگزارى سه دوره انتخابات شوراها در شهرها و روستاهاى سراسر كشور بخش عمدهاى از
قانون شوراها به اجرا درآمده، شايسته است تا براى تحقق كامل اين قانون و نهادينه
كردن آموزهها و نهادهاى شورايى در ايران و همچنين براى افزايش كارايى و كارآمدى
اين نهادها در پويايى جامعه اسلامى و پيشبرد توسعه سياسى و اجتماعى كشور گامهاى
مؤثرترى برداشته شود. در همين راستا، نگارنده خود را مكلّف به بررسى و ريشهيابى
آموزه شورا در صدر اسلام و به طور مشخص در قرآن و سنت پيامبر اكرم (ص) و امام على
(ع) به مثابه منابع مهم تكوين قانون اساسى جمهورى اسلامى و تحقق عينى نهادهاى
شورايى در نظام مردمسالارى دينى ايران كرده است. از منظر اصول پژوهش فرضيه اصلى
اين نوشتار آن است كه آموزه و نهادهاى شورايى در نظام مردمسالارى دينى به لحاظ نظرى
و فكرى از منابع اصيل اسلامى (كتاب و سنت) سرچشمه گرفته و به لحاظ عملى نيز بر
پايه همين منابع و البته با بهرهگيرى از تجارب و دستاوردهاى ديگر كشورها محقق شده
است.