بازار مهدويت در عصر غيبت تابعى از گفتمان مدنيت در قانون طبيعت جامعه‌شناسى صعودها و سقوطهاى معنا كاوانه انسان پسامدرن دكتر محمد جواد جاويد[1]

چكيده‌

بشر معاصر در آخر زمان نيست، اما به گونه‌اى رفتار مى‌كند كه گويى در آن است. آيا اين رفتار بازتاب طبيعى سبك زندگى امروز بشر است؟

برخى از فيلسوفان و جامعه‌شناسان، دوره معاصر را دوره گذار از قرائت‌ها و روايت‌هاى كلان مى‌نامند. بيشتر معتقدند همگان در برزخى به سر مى‌بريم كه آينده آن تاريك و گذشته‌اش برآمده از خطا و اشتباه است.

بشر امروزى ديگر نه ادعاى بندگى دارد و نه سمت خدايى را مى‌پسندد.

از گذشته بريده و به آينده بدبين است. لذا همه چيز را مى‌پذيرد و هيچ چيز را برنمى‌گزيند. بسيارى اين دوره را عصر پسامدرن يا فراتجدد مى‌نامند. اما نياز به پيامبر معنوى در كدامين دوره بيشتر است؛ دوره‌اى كه برخى از روى يأس و برخى از روى ترس آن را عهدى متفاوت با پيش مى‌بينند، يا دوره‌اى كه انسان خود را خدا ناميد و از آسمان بريد؟ به ديگر سخن، چه زمانى اين بشر خاكى به پيامبران نياز دارد؛ در عهد كودكى و بازى، عصر غرور و جوانى يا هنگام پيرى و كورى؟ در مرحله دوم چگونه پيامبرى او را متقاعد و قانع مى‌سازد؟ اين نوشتار با مفروض‌

[1] (*) استاديار دانشكده حقوق و علوم سياسى دانشگاه تهران.