3. آزادى به معناى رهايى از سلطه ديگران‌

اصل اوليه در حقيقت انسان، رهايى و آزادى او از هرگونه سلطه است و سزاوار نيست تحت سيطره زورمندان، سرمايه‌داران، مستبدان و مستكبران قرار گيرد. مگر نه اين است كه انسان به حضرت بارى‌تعالى وابستگى ذاتى دارد و نسبت به او، عين فقر و نياز است؟ ازاين‌رو، در نهاد خويش، بنده حضرت حق و در سلطه و تحت سيطره اوست. در عصر ظهور، انسان‌ها از سلطه قدرت‌هاى استكبارى و استعمارى و از دست بردگى‌هاى مدرن و بندگى بت‌هاى دنيوى رهايى مى‌يابند و تنها حاكميت الهى را به جان و دل مى‌خرند. پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم مى‌فرمايد:

... به (بالمهدي) ... يخرج ذلّ الرقّ من أعناقكم ...؛ 34

... به دست او (امام مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف)، بندهاى بردگى از گردن شما گشوده مى‌شود.

4. آزادى انديشه و بيان‌

آزادى بيان در انديشه اسلامى به معناى آزادى انديشه و عقيده است، يعنى انسان حق دارد عقيده خود را به هرگونه ابراز كند.

بسيارى از متفكران اسلامى، در مورد اين‌گونه آزادى، ديدگاهى مثبت دارند و ابراز هرگونه تفكر انديشه‌اى را روا مى‌شمارند. استاد مطهرى مى‌گويد:

آزادى تفكر، برخاسته از همان استعداد انسانى بشر است كه مى‌تواند در مسائل بينديشد. اين استعداد بشرى بايد آزاد باشد؛ چون پيش‌رفت و تكامل بشر در گرو اين آزادى است. 35

از نگاه احاديث، در عصر ظهور، در پرتو تكامل عقل‌ها و شناخته شدن ايدئولوژى اسلام، به منزله برترين ايدئولوژى، نوعى وحدت عقيدتى در جامعه رخ مى‌گشايد و انديشه‌هاى باطل و بدعت‌هاى ناپسند و انديشه‌هاى نادرست از جامعه رخت مى‌بندد. آن‌گاه آموزه‌هاى اسلامى و مهدوى كه با سرشت و فطرت انسان‌ها سازگارى كامل دارد، بر ديگر انديشه‌ها و ايدئولوژى‌ها چيره مى‌گردد و حكومت مهدوى نيز كه برخاسته از همين آموزه‌هاست، هرگونه انديشه غلط و باطلى را نفى مى‌كند و تنها خداپرستى و انديشه‌هاى توحيدى را استوار مى‌سازد.