ضرورت امنيت‌

نعمت امنيت، در ميان نعمت‌هاى الهى، چنان مهم و حياتى است كه خداوند عالم، در برخى از آيات، خود را امنيت‌بخش مردم، معرفى و توصيف نموده و آن را موجب امتنان بر آدميان ذكر كرده و مى‌فرمايد:

فَلْيَعْبُدُوا رَبَّ هذَا الْبَيْتِ الَّذِي أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَ آمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ؛ 5

پس بايد خداوند اين خانه را بپرستند؛ همان [خدايى‌] كه در گرسنگى غذايشان داد، و از بيم [دشمن‌] آسوده‌خاطرشان كرد.

برخى از آيات ديگر نيز مهم‌ترين ويژگى خانه كعبه را خصوصيت امنيت برشمرده‌اند كه براى آن مكان مقدس مقرر شده است:

أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا جَعَلْنا حَرَماً آمِناً؛ 6

آيا نديده‌اند كه ما [براى آنان‌] حرمى امن قرار داديم.

ازاين‌رو، اين ويژگى محسوس سبب شده كه خانه كعبه را «البلد الأمين» 7 عنوان دهند.

هم‌چنين آيات قرآن جامعه‌اى را كه برخوردار از نعمت امنيت باشد، جامعه الگو و نمونه عنوان كرده‌اند:

وَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا قَرْيَةً كانَتْ آمِنَةً مُطْمَئِنَّةً يَأْتِيها رِزْقُها رَغَداً مِنْ كُلِّ مَكانٍ؛ 8

و خدا شهرى را مثل زده است كه امن و امان بود [و] روزيش از هرسو فراوان مى‌رسيد، پس [ساكنانش‌] نعمت‌هاى خدا را ناسپاسى كردند.

روشن است كه اين ضرب المثل و بيان سمبليك قرآن، تنها بازخوانى تاريخ و يا داستان‌سرايى نيست، بلكه هدف از اين نوع بيانات، آموزش و انگيزش انسان‌ها براى نيل به جامعه‌اى امن است كه البته نماد كامل اين آرمان‌خواهى، در آيات مهدويت، به زيبايى ترسيم شده است.

نعمت امنيت، چنان با روح و روان آدمى، انس و قرابت ديرينه و جاودانه دارد كه حتى در قيامت نيز هنگامى كه به بهشتيان اذن ورود داده مى‌شود و مى‌فرمايند:

ادْخُلُوها بِسَلامٍ آمِنِينَ‌ 9 نويد دل‌انگيز و فرح‌بخش سلامت و امنيت، دل‌نشين‌ترين‌