دهد. پس در انتظار سه نوع شناخت و بصيرت، حق‌شناسى و باطل‌شناسى و راه‌شناسى نهفته است. انتظار، نوعى فكر و بينش را مى‌نماياند كه در انتخاب و گزينش دايمى، ميزان و معيار واقع‌بينانه‌اى به منتظران مى‌دهد تا در بن‌بست‌ها نايستند و با مسلح شدن به آن، سنگلاخ‌هاى عصر غيبت را آهسته و پيوسته بپيمايند و بستر ظهور را آماده سازند. اين جريان فكرى برآمده از انتظار، انسان منتظر را در برابر فكرها و نحله‌هاى گوناگون، هويت مى‌بخشد و زمينه ظرفيت و وسعت روحى را آماده مى‌سازد.

بنابراين، آن‌گاه كه مربيان تعليم و تربيت به تربيت كودكان و جوانان مى‌پردازند، بايد انواع بصيرت برآمده از انتظار و موعودگرايى را به آنان بياموزند تا مخاطبان به بصيرت و شناخت حق از باطل ره يابند و راه از كژراهه بشناسند تا در عرصه‌هاى مختلف سياسى و اجتماعى، آگاهانه و با بصيرت وارد شود. امام سجاد عليه السّلام مى‌فرمايند:

اى ابو خالد! همانا مردم زمان غيبت كه به امامت او معتقدند و منتظر ظهور او هستند، برتر از مردم همه زمان‌هايند؛ زيرا خداى متعال، به آنان آن اندازه از عقل و شناخت داده كه غيبت براى آنان، به منزله شهود شده است. 45

ب) تربيت سياسى در حوزه گرايش‌ها و ارزش‌ها

پس از آن‌كه انسان حق و باطل را شناخت و به بصيرت لازم دست يافت، بايد به حق و هرآن‌چه با آن است، بگرايد و آن چيز، براى او ارزش داشته باشد و در درون از باطل بگريزد.

انتظار، چنين حالتى را در انسان به وجود مى‌آورد؛ چون انتظار فرع بر چند اصل گرايشى است و چنان‌چه آن اصول محقق نشود، انتظار معنايى ندارد.

ايمان و تقوا

انسان منتظر بايد ايمان و يقين قلبى داشته باشد؛ چون شخص منتظر، انتظار را وعده الهى و عنايت خداوند متعال به خود مى‌داند، پس بسان ايمان به او، به وعده او نيز ايمان دارد. ايمان حاصل تقوا و جلب رضايت خداوند تبارك و تعالى است‌