به باور برخى از محققان، مسالمت‌جويى و خوش‌رفتارى دولت مهدوى با اقليت‌هاى دينى چنان خواهد بود كه به آنان و به ويژه به يهود و نصارا اجازه داده خواهد شد كه بر دين خود با قبول شرايط ذمّه باقى بمانند. اين محققان، كشتار اين اقليت‌ها را در صورت نپذيرفتن دين اسلام، مغاير با قرآن و سيره پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم و معصومان عليهم السّلام و اصول مسلم اسلامى مى‌دانند و اين‌گونه روايات را از نظر سند نيز ضعيف برمى‌شمرند. 72 وانگهى در آن زمان، بسيارى از اهل كتاب به دليل آشكارى حقانيت اسلام و بينات اسلامى و شكوفايى عقلى عمومى و براهين و احتجاج‌هاى استدلالى حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف با اهل كتاب، با طوع و رغبت به اسلام مى‌پيوندند. 73

دهم. كرامت‌محورى و بشردوستى‌

انسان‌ها بالاتر از حق حيات، داراى حق كرامتند. اين حق امرى زوال‌پذير نيست. كرامت يعنى اين‌كه انسان داراى شرف و عزت و حيثيت ارزشى است.

كرامت و ارزش انسانى در دين اسلام نيز براى آدمى ثابت شده و موجب بروز حق و تكليف است. حفظ حريت و آزادمنشى انسان‌ها و نفى بندگى از ابناء بشر از اين كرامت‌ها به‌شمار مى‌رود، هم‌چنان كه امير مؤمنان عليه السّلام در خطبه‌اى فرمود:

يا أيّها الناس! إنّ آدم لم يلد عبدا و لا أمة و أنّ الناس كلّهم أحرار و لكنّ اللّه خوّل بعضكم بعضا؛ 74

اى مردم! حضرت آدم نه مولود بنده‌اى داشت و نه كنيزى و همه مردم آزادند، ليكن خداوند تدبير و اداره بعضى از شما را به بعضى ديگر سپرده است.

كرامت انسان‌ها و حقوق بشردوستانه در هم‌گرايى آموزه مهدوى نيز نه تنها محوريت دارد، بلكه به عالى‌ترين اندازه خود خواهد رسيد. امام على عليه السّلام در بيانى، كرامت‌بخشى به جامعه انسانى در عصر ظهور را چنين تصوير مى‌فرمايد:

سپس به كوفه روى مى‌آورد كه قرارگاه و منزل اوست. برده مسلمانى در بندى نمى‌ماند، جز اين‌كه او را مى‌خرد و آزاد مى‌سازد و بده‌كارى نمى‌ماند، مگر اين‌كه دين او را مى‌دهد و مظلمه‌اى نمى‌ماند، جز اين‌كه آن را مى‌پردازد و كشته‌اى نمى‌ماند، مگر اين‌كه ديه او را مى‌دهد ...