نوع سوم: گونه‌اى از آينده‌شناسى امروز به حدس‌هاى علمى معروف است. اين آينده‌شناسى به درك مبانى و اخذ نتايجى از آن مبانى منتهى مى‌شود. يكى از بنيادى‌ترين فرض‌هاى آينده‌شناسى علمى، قبول پيوستگى تقريبى روى‌دادهاست.

بدين‌سان كه دامنه حوادث جهان را قاعده‌مند و يك‌پارچه فرض مى‌كنند و آينده را پيرو قواعدى مى‌دانند كه شرايط وقوع آن كمابيش در حال و گذشته وجود داشته و به هيچ‌وجه از تحول، تغيير و نوآورى تأثير نمى‌گيرد و آينده چيزى جز تكرار در گذشته و ليكن در قالب و نمادى ديگر نيست.

سنت اگوستين بنيان‌گذار اين تفكر مى‌گويد:

زمان يك چيز ذهنى است. از رابطه من سوژه تحليل‌گر با هستى يا هستنده‌هاى طبيعى يا اجتماعى پديد مى‌آيد. يعنى من هستم كه مى‌گويم گذشته اين پديده، حال اين پديده و آينده اين پديده چيست و لذا اين فرض پذيرفتنى است كه حوادث، انقطاعات بنيادى ندارند و كم‌وبيش روندى پيوسته به خود مى‌گيرد كه اين روند عبارت است از: احضار و تفسير گذشته يك شى‌ء و سپس پيش‌بينى آينده اين شى‌ء برحسب تفسير و توصيفى كه از كاركرد آن در گذشته و حال تجربه شده است. 31

او معتقد است كه بروز اتفاقات جديد رخ‌دادهايى از گذشته است كه به گونه‌اى ديگر رخ مى‌نمايد. به همين دليل، دسته‌بندى ديگرى مى‌توان ارائه داد كه در نظريه‌پردازى‌هاى آينده‌نگر آن را به دو گونه تحليل مى‌نمايند:

يكم. تحليلى است كه آينده را مجموعه‌اى از احتمالات برمى‌شمارد كه سناريوهاى هم‌نشين يا امكان جاى‌گزين راه‌حلى از گذشته در آن وجود دارد و دوم آن‌كه آينده امكان ظهور يك احتمال و يا بروز احتمالات متعدد است كه بايد بتوان با تكيه بر اصول و توان‌مندى‌هاى برخاسته از امكان و غايت حاكم بر شرايط و قابليت‌هاى مديريت تحولات، تحقق آنها را در قالب يك دامنه شناسايى نمود.

در اين روى‌كرد نيز براى آينده‌پژوهى دو گام سفارش مى‌شود:

گام اول: استقبال از آينده‌

بخشى از روند عمومى براى آينده‌شناسى است كه از درون دو نگاه حاصل شده است: