رسيده است.»[1] «پيغمبر اكرم رسما بر مردم حكومت مى‌كرد و سياست اجتماع مسلمين را رهبرى مى‌نمود. اين شأن از شئون سه‌گانه رسول اكرم، ريشه بخت خلافت است. اين نكته لازم است گفته شود كه كلمه «امامت» هم‌چنان كه در مورد پيشوايى در اخذ معالم دين استعمال شده است يعنى «امام» گفته مى‌شود در مورد زعامت اجتماعى و سياسى نيز زياد به كار رفته است.»[2] به طور خلاصه مى‌توان اثبات امامت انتصابى را در مقابل خلافت انتخابى، مستند به اصول زير دانست:

اصل اول: لزوم نياز بشر به رهبرى معنوى و هدايت ربانى در كنار رهبرى سياسى؛

اصل دوم: لزوم نصب و دخالت وحى در رهبرى معنوى؛

اصل سوم: عدم مشروعيت تفكيك ميان رهبرى معنوى و رهبرى سياسى (امامت هم رهبرى معنوى را شامل مى‌شود و هم رهبرى سياسى را)[3].

بيعت و امامت‌

چنان كه گذشت «امامت» به نصب است و تشخيص مردم در آن راه ندارد (ويژگى انتصاب). هم‌چنين امامت در بعد رهبرى سياسى و اجتماعى مردم، بر رهبرى معنوى تكيه مى‌كند و اهتمام به امور سياسى و حكومتى به منظور تحقق بخشيدن به آرمان‌هاى انسانى و معارف الهى و احكام حيات‌بخش دينى است، به همين جهت «امامت» با آن‌چه در مورد «خلافت» مطرح است تفاوت بنيادين و اساسى دارد.

در حقيقت، اگر رهبرى سياسى به عنوان جزئى از رهبرى دينى و معنوى‌

[1] - همو، ولاءها و ولايتها، مجموعه آثار، ج 3، ص 280.

[2] - همان، ص 282.

[3] - توضيح آن كه رهبر سياسى يا خود رهبر دينى نيز مى‌باشد يا تحت نظارت رهبر دينى عمل مى‌نمايد. به ديگر سخن، استقلال عمل رهبر سياسى غير دينى( غير متخصص در امور دين) پذيرفتنى نيست.