مشاهده نكند، اگر كور نيست، پس چيست؟

قرآن كريم به صراحت و وضوح چنين تعبير مى كند:

«انّها لَاتعْمَى الابصارُ وَ لكِنْ تَعْمَى القُلُوبُ الّتى فِى الصّدور»؛[1]

همانا چشم‌ها نابينا نمى‌شود، بلكه دل‌هايى كور مى‌شود كه در سينه‌هاست.

اين، همان كور دلى است كه در پى لجاجت و عناد و سرسختى در برابر پذيرش حق پديد مى‌آيد و انسان را از ديدن روشن‌ترين حقيقت‌هاى آفتاب گون، محروم مى‌سازد.

اگر مولوى مى‌گويد:

اشاره به همين حقيقت است كه گاهى چشم سر مى‌بيند، ليكن چشم دل نابيناست و البته كه اين كوردلى علل و اسباب و ريشه‌ها و منشأهايى دارد كه بايد آنها را شناخت و زدود، تا بصيرت حاصل آيد.

موهبت بينا دلى‌

به همان اندازه كه نداشتن بصيرت و كوردل بودن، بد و نشانه عقب‌ماندگى ذهنى و معرفتى است، بينا دلى موهبتى الهى به شمار مى‌رود و توفيقى كه نصيب هر كس شود، با چشمى بازتر حقايق هستى را مى‌بيند و آن سوى ديوار محسوسات را هم تماشا مى‌كند و به نوعى شهود مى‌رسد.

اين، عينكى است كه به چشم هر كس نمى‌زنند و جايزه‌اى است كه به‌

[1] - حج( 22) آيه 46.