حضور «جسم» و غيبت «جان»، چرا؟

«مبند دل به كسى، جز به مهر آن معبود

ز «خلق» و «خود» بگذر، رو به آستان «خدا» كن‌

تويى كه بنده آن آفريدگار كريمى‌

دل از تباهى و غفلت، زدام و دانه جدا كن‌

به اشك نيمه شبى، ناله سحرگاهى‌

و يا به سجده شكرى‌

سپاس نعمت بى‌منتهاش، ادا كن ...»[1]

*** اين كه چگونه بايد خود را در «محضر» يافت و از «احساس حضور» در نماز لذت برد، سؤال بسيارى از جوانان خدا باور و حق‌جوست.

ارزش و تأثيرگذارى نماز هم به عنوان معراج مؤمن و سكوى پرواز، در همين «حضور قلب» نهفته است.

[1] - برگ و بار، ص 24