بى مقدمه شروع كردند و گفتند: فَقَالَ أَبْشِرُوا إِنَّكُمْ عَلَى إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ مِنَ اللَّهِ أَمَا إِنَّكُمْ إِنْ بَقِيتُمْ حَتَّى تَرَوْا مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ رِقَابَكُمْ شَفَى اللَّهُ صُدُورَكُمْ وَ أَذْهَبَ غَيْظَ قُلُوبِكُمْ وَ أَدَالَكُمْ عَلَى عَدُوِّكُمْ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ وَ يَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِينَ وَ يُذْهِبْ غَيْظَ قُلُوبِهِمْ وَ إِنْ مَضَيْتُمْ قَبْلَ أَنْ تَرَوْا ذَلِكَ مَضَيْتُمْ عَلَى دِينِ اللَّهِ الَّذِى رَضِيَهُ لِنَبِيِّهِ عَلَيْهِ وَ آلِهِ السَّلَامُ وَ لِعَلِىٍّ ع. (45).

اين نمى گويد كه قضيه چه بوده، اما شما ببينيد قضيه چه مى توانسته باشد. معلى ابن خنيس كه بعد هم كشته مى شود- و كان بابه معلى بن خنيس‌، باب امام صادق است. خود اين باب هم باب واسعى است كه بابهاى ائمه چه كسانى بودند و غالباً هم كشته شدند. يحيى ابن ام طويل به شهادت رسيد، معلى ابن خنيس همينطور.

معلى ابن خنيس با يك نفر ديگر، بر امام صادق وارد مى شوند. امام صادق بى مقدمه مى گويند: الحمد لله خدا غيظ قلوب شما را فرو نشاند، خشم شما را فرو نشاند، شما را بر دشمنتان پيروز كرد، بر يكى از احدى الحسينين‌ وارد شديد؛ چنانچه اين هم نمى شد و رفته بوديد، بر دين خدا رفته بوديد.

پيداست كه يك حركت حاد كرده بودند و آمده بودند، حضرت، خدا قوتى بهشان مى داده است. و همينطور روايات ديگرى هم در باب تأييد از حركات خونينى هست.

* زندانها و تبعيدها در زندگى ائمه (عليهم السلام)

يك بحث ديگر در زندگى ائمه، زندانها و تبعيدها و تعقيب هاست، كه به نظر بنده يك فصلى است؛ بايد دنبال بشود. اين هم مفصلًا مطالبى دارد، كه حالا حتى يك دانه اش هم فرصت نمى شود بخوانم.

يكى، زبان تند و تيز ائمه در مقابله خلفاست، كه اگر اينها آدمهاى محافظ كارى بودند، بايد مثل ديگر علما و زهاد و اينها، زبان نرم به خودشان مى گرفتند- حتى آن زهادى كه مورد ارادت خلفا بودند- مى دانيد، زهاد زيادى بودند كه خلفا به اينها علاقمند بودند؛ اينها