* اصرار خلفا بر انتساب ولايت به خود

يكى از آن نقاط مهم است- كه رواياتى را بنده اينجا ذكر كردم- اصرار خلفا، بخصوص خلفاى بنى عباس بر اين كه امامت را به خودشان نسبت بدهند.

البته خلفاى بنى اميه هم اين اصرار را داشتند؛ و حساسيت شيعه بود كه نگذارند- مثلًا- كثير شاعر، كه از شعراى بزرگ اول آن دوره اول است- يعنى رديف فرزدق و جرير و نوسيب و اينها- و از شعراى بزرگ است؛ ايشان وقتى خدمت امام باقر آمد، حضرت گفتند كه، امْتَدَحْتَ عَبْدَ الْمَلِكِ‌؟ (36) شنيدم مدح عبد الملك را كردى! كثير دستپاچه شد و گفت: يابن رسول الله، انّى مَا قُلْتُ لَهُ يَا إِمَامَ الْهُدَى‌ (37)، من‌ امام الهدى‌ و خليفه رسول الله‌ را به او نگفتم. بل قُلتُ له يا شمسُ و يا بحر و يا- مثلًا- اسد و يا صعبان و صعبان دويَبهُ مُنتنه و الاسد- نمى دانم- كلب كذا. (38) بنا كرد توجيه كردن، حضرت خنديدند. اشاره كردند به كميت، آن وقت كميت بلند شد آن قصيده هاشميه را خواند.

مَنْ لِقَلْبٍ مُتَيَّمٍ مُسْتَهَامٍ غَيْرَ مَا صِبْوَهٍ وَ لَا أَحْلَامِ (39)

كه مى رسد به اينجا، ساسه لا كمن يرى رأيه الناس سواء و رأيه الانعام‌ (40)، يعنى ائمه نسبت به اينكه عبد الملك مدح بشود، حساس بودند؛ اما شاگردان ائمه و دوستان- مثل كثير- حساسيتشان روى امام الهدى بود. مى گفتند ما كه به او امام الهدى‌ نگفتيم. او هم مى خواست‌ امام الهدى‌ بگويد.

در زمان بنى عباس، اين بيشتر بود. مروان ابن ابى حفصه اموى خبيث، كه از شعراى مداح و وابسته و مزدور هم بنى اميه و هم بنى عباس بود- عجيب اين بود كه زمانى بنى اميه، شاعر دربار بود؛ بعد كه بنى عباس سركار آمدند، باز شاعر دربار شد، چون شاعر بسيار بزرگى بود، با پول مى خريدنش- مدح بنى عباس را كه مى گفت،