به اين وسيله كارآيى نهضت تشيع را كه بر اثر همان استتار و اختفا روز به روز افزايش يافته بود، به صفر برساند.

با اين كار مامون آن دو ويژگى مؤثر و نافذ را نيز از گروه علويان مى گرفت. زيرا جمعى كه رهبرشان فرد ممتاز دستگاه خلافت و وليعهد پادشاه مطلق العنان وقت، و متصرف در امور كشور است، نه مظلوم است و نه آنچنان مقدس.

اين تدبير مى توانست فكر شيعى را هم در رديف بقيه عقايد و افكارى كه در جامعه طرفدارانى داشت، قرار دهد و آن را از حد يك تفكر مخالف- دستگاه كه اگر چه از نظر دستگاهها ممنوع و مبغوض است از نظر مردم بخصوص ضعفا پر جاذبه و استفهام بر انگيز است- خارج سازد.

هدف دوم:

دوم، تخطئه مدعاى تشيع مبنى بر غاصبانه بودن خلافتهاى اموى و عباسى، و مشروعيت دادن به اين خلافتها بود.

مامون با اين كار به همه شيعيان مزورانه ثابت مى كرد كه ادعاى غاصبانه و نامشروع بودن خلافتهاى مسلط كه همواره جزء اصول اعتقادى شيعه به حساب مى آمده است، يك حرف بى پايه و ناشى از ضعف و عقده هاى حقارت بوده است، چه اگر خلافتهاى ديگران نامشروع و جابرانه بود، خلافت مامون هم كه جانشين آنهاست، مى بايد نامشروع و غاصبانه باشد، و چون على بن موسى الرضا عليه السلام با ورود در اين دستگاه و قبول جانشينى مامون، او را قانونى و مشروع دانسته. پس بايد بقيه خلفا هم از مشروعيت برخوردار بوده باشند و اين نقض همه ادعاهاى شيعيان است.

با اين كار نه فقط مامون از على بن موسى الرضا عليه السلام بر مشروعيت حكومت خود و گذشتگان اعتراف مى گرفت، بلكه يكى از اركان اعتقادى تشيع يعنى ظالمانه بودن پايه حكومتهاى قبلى را نيز در هم مى كوبيد.