بخش ششم: وحدت عقيدتى و مرامى‌

براى تشكيل جامعه واحد، و امت واحده، يك موضوع ضرورى است‌[1] و آن جهان‌بينى واحد و اعتقاد واحد است.

جهان‌بينى‌هاى گوناگون و متضاد، بطور قطع تفرقه و دوگانگى و ناسازگارى اجتماعى پديد مى‌آورد، و از وحدت و يگانگى مردمان مانع مى‌گردد. چون جهان‌بينى (اعتقاد) زيربناى تفكر اجتماعى و روابط انسانى است. اختلاف در مبانى جهان‌بينى، موجب ناسازگارى انسان در محيط اجتماعى است. برنامه‌ريزيها و معيارها در روابط اجتماعى اگر برخاسته از جهانبينى‌ها و مرامهاى متضاد باشد، فعاليتهاى انسانى را در همه زمينه‌ها ناهمگون و متضاد مى‌سازد، و در زمينه‌هاى اقتصادى، سياسى، تربيتى و ...

روشهاى گوناگونى را بر جامعه حاكم مى‌كند، و از هرگونه يكسويى و يكسانى مانع مى‌گردد. به اين جهت تنوع و چندگانگى در مرامها و ايدئولوژيها زمينه‌ساز اختلافات و

[1] - موضوعهاى ديگرى نيز در اين زمينه عرضه شده است: چون وحدت نژادى، وحدت زبانى، وحدت جغرافيايى و ... اين امور گرچه در وحدت اجتماعى بى‌تأثير نيست، ليكن عامل اساسى و ماندگار و خلل‌ناپذير وحدت اجتماعى نيست. وحدت و يكپارچگى اصولى و پايدار برپايه عقيده و ايمان و ايدئولوژى استوار است، حتى موضوعهاى ديگر آنگاه در وحدت اجتماعى تأثير دارد كه بصورت اصلى عقيدتى و مرامى درآيد.