«انتظار» و احساس امام و امت‌

براى روشنتر شدن ژرفايى و بيكرانگى وصف‌ناپذير حالت «انتظار» در روح و قلب الهى امام موعود «ع» اندكى درباره چگونگى پيوند روحى امام و امت سخن مى‌گوييم، و قطره‌اى از درياى ژرف احساس والا و بيمانند امام را نسبت به احاد امت- برپايه تعاليم و احاديث- ترسيم مى‌كنيم:

در تعاليم ما اين احساس چنين بيان شده است:

امام رضا «ع»:

* ... الامام الامين الرفيق، و الأخ الشفيق، و كالأمّ البرّة و بالولد الصغير. مفزع العباد ...[1]

- ... امام امين و دوست است، و برادر مهربان است، و مانند مادرى مهربان است نسبت به فرزند خردسال خود، و پناهگاه مردم است ...

احساس لطيف و عميق امام نسبت به احاد امت، مانند احساس برادرى برادر مهربان و بالاتر از آن، احساس مادران مهربان نسبت به فرزندان خردسال خود شمرده شده است. و اين تمثيلى است از آنچه براى ما نمونه و سمبل گوياى محبت و دوستى است، وگرنه احساس و محبت الهى امام، به نسبت بيكرانگى و عظمت روح امام، قابل توصيف نيست، چنانكه امام رضا «ع» در پايان همين حديث اشاره مى‌كنند.

امام على «ع»:

* انّا لنفرح لفرحكم و نحزن لحزنكم ...[2]

- ما در شادمانى شما شاد و براى اندوه شما اندوهگين مى‌شويم ...

[1] -« تحف العقول»/ 324.

[2] -« مكيال المكارم» 1/ 94 و 53.