بخش هفدهم: سامان يابى زندگى‌

در اين روزگاران، آدميان به‌طور طبيعى زنده‌اند يعنى از ويژگيهاى صورى حيات بهره‌مند هستند، ليكن جامعه بشرى، با توجه به عمق معناى حيات، بويژه در ابعاد باطنى حيات انسانى، دچار مرگى تدريجى و دردآور است.

حيات انسانى، با زندگى و حيات حيوانى تفاوتى ژرف و گسترده دارد، به گستردگى تفاوت جهان آدميان و عالم حيوانات. فاصله و تفاوت اين دو حيات، در بعد فيزيكى و مادى آن نيست، زيرا كه همه موجودات زنده، سه مشخصّه اصلى حيات يعنى تغذيه، رشد و توليد مثل را دارند. در اين مشخصات، همه موجودات زنده مشتركند، و كوچكترين موجود زنده يعنى «آميبها» و «تك ياخته‌ها» و «سلولها» تا پيچيده‌ترين و بزرگترين آنها يعنى انسان و حيوانات، در اين سه مشخصه همانند و همسانند. اما حيات اصلى، حيات باطنى و زندگى روحى و عقلانى است. و اين بخش دوّم حيات انسانى است، بلكه اصل و باطن حيات انسان اين حيات است، و امتياز عالم انسان از عالم حيوانات و موجودات زنده در اين بعد است. در بعد مادى زندگى، چه بسيار از حيوانات كه از زندگييى استوارتر، طولانى‌تر و آسيب‌ناپذيرتر برخوردارند.

حيواناتى كه دهها سال زندگى مى‌كنند، و تغذيه‌اى چندين برابر افراد انسانى دارند، و كمتر دچار بيمارى و كاهش و فرسايش مى‌گردند، و قدرت و توانى بسيار