كلّ ذى كنز كنزه حتى يأتيه فيستعين به على عدوّه و ذلك قول اللّه: «الَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونَها فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ‌[1]».[2]

- شيعيان ما اجازه دارند از اموالشان در راه كار نيك انفاق كنند، ليكن هرگاه قائم ما قيام كند هركس مالى گنج و ذخيره كرده است بر او حرام مى‌گردد، تا اموالش را به امام قائم دهد، و امام آنها را در راه سركوب دشمنان (دين حق) بكار برد. و اين معناى قول خداست: «كسانى را كه زر و سيم مى‌اندوزند و در راه خدا انفاق نمى‌كنند، به عذابى دردآور بشارت ده».

مسئله «كنز» در قرآن مطرح گشته و با لحنى قاطع و كوبنده ممنوع اعلام شده است‌[3]، ليكن در اثر بدآموزى و نفوذ اشرافيگرى در حوزه اسلام، اين اصل مورد توجه و عمل قرار نگرفته است. در رستاخيز ظهور كه دوران عرضه اسلام ناب و خالص و بى‌پيرايه است اين اصل اجرا مى‌شود، و همه اموال كنز شده جامعه، خود از جمله بودجه و سرمايه انقلاب جهانى مهدوى مى‌گردد؛ و امام از آنها براى ساختن جامعه آرمانى اسلامى و ايجاد رفاه و بى‌نيازى عمومى و سركوب دشمنان دين خدا- طبق تعبير حديث- بهره مى‌گيرد[4].

10- كنترل و نظارت دقيق مركزى‌

از جمله عوامل بسيار مهمّى كه امام مهدى «ع» در پرتو آن نابسامانيهاى اقتصادى و ويرانى امور معاش را برطرف مى‌سازد، اشراف و نظارت دقيق حاكميت مركزى جهانى اسلامى است بر جريان اقتصادى و معيشتى تمام اجتماعات بشرى. امام با مركزيت واحد و ايدئولوژى واحد كه ترتيب مى‌دهد، كل منابع ثروت و درآمد را بدون حيف و

[1] - سوره توبه( 9): 34.

[2] -« تفسير عياشى» 2/ 87؛« وسائل» 6/ 381 و 382 با اندكى اختلاف.

[3] - براى روشن شدن اين موضوع به« الحياة» ج 4 ص 160 به بعد رجوع شود.

[4] - در بخش« مساوات» اين موضوع به مناسبتى مشروحتر آمده است.