تعريفى از «فمينيسم» كاملًا رضايت‌بخش نيست، چون اين واژه، مبهم و همواره در حال تغيير است و مكاتب فكرى بسيار زيادى با ديدگاه‌هايى بسيار متفاوت وجود دارند. فمينيسم خود را به يك «هدف در حال حركت» تبديل كرده و خود را از گزند انتقاد و نكوهش، دور ساخته است.

با اين حال، صرف‌نظر از موقعيت سياسى، همه قبول دارند كه اين 5 سال اخير، شاهد ابراز عقايد و ادعاهاى بسيار زيادى بوده كه طبق تعاليم فمينيسم به‌گونه‌اى سازماندهى شده‌اند كه منجر به اين شده است كه «تعريف فمينيسم» از لحاظ ايدئولوژيكى تنوّع بسيار زيادى پيدا كند. اخيراً معانى مختلف فمينيسم براى فمينيست‌هاى مختلف، به صورت نوعى ركود در حركت، تقسيم جنبش به چندين حزب و دستور جلسه‌هاى ويژه كه نامناسب هستند، آشكار شده است.

اولين تلاش براى طبقه‌بندى سيستماتيك و توضيح تنوع شكل‌هاى فمينيسم موجود، توسط رزمارى تانگ صورت گرفت. در اواخر دهه 1980، تانگ موارد زير را شناسايى كرد- فمينيسم آزادى‌خواه، فمينيسم ماركسيستى، فمينيسم سوسياليستى، فمينيسم افراطگرا، فمينيسم اگزيستا نسياليست (وجودنگر) و فمينيسم پسامدرن.

شكل اول؛ يعنى فمينيسم آزادى‌خواه، طبق گفته تانگ، به اين نظريه توجه مى‌كند كه «سلطه‌پذيرى زنان، ريشه در مجموعه‌اى از محدوديت‌هاى قانونى و عادى دارد كه مانع ورود زنان به دنياى عمومى يا موفقيت آنها مى‌شود.» به‌عبارت ديگر، برخى موانع تبعيض‌آميز در سيستم اجتماعى،