لزوم دخالت در امور سياسى و اجتماعى‌

و تواى فرزندم! از جوانى خود استفاده كن و با ياد او- جلّ و علا- و محبت به او و رجوع به فطرت اللّه بزيست و عمر را بگذران و اين ياد محبوب هيچ منافات با فعاليت‌هاى سياسى و اجتماعى در خدمت به دين او و بندگان او ندارد.

بلكه تو را در راه او اعانت مى‌كند؛ ولى بدان كه خدعه‌هاى نفس اماره و شيطان داخلى و خارجى زياد است و چه بسا انسان را با اسم خدا و اسم خدمت به خلق خدا از خدا باز مى‌دارد و به سوى خود و آمال خود سوق مى‌دهد.

مراقبت و محاسبه نفس در تشخيص راه و خود خواهى و خدا خواهى از جمله منازل سالكان است. خداوند ما و شما را در آن توفيق دهد.[1]

گوشه گير و كلِّ بر جامعه مباش‌

پسرم! از منْ گذشته [است‌]. «يَشيبُ بْنُ آدم و يَشُبُّ فيِه خَصلَتان: الحِرص و طُولُ‌ الْأمَلِ‌».[2] لكن تو نعمت جوانى دارى‌و قدرت اراده، اميد است بتوانى راهى طريق صالحان باشى.

... [مبادا] خود را از خدمت به جامعه كنار كشى و گوشه گير و كلّ بر خلق اللّه باشى كه اين از صفات جاهلان متنسّك است يا درويشان دكان دار.

سيره انبياء عظام، صلّى اللّه على نبيّنا و عليهم اجمعين و ائمّه اطهار عليهم السلام كه سر آمد عارفان بالله و رستگان از هر قيد و بند و وابستگان به ساحت الهى در قيام به همه قوا عليه حكومت‌هاى طاغوتى و فرعون‌هاى زمان بوده و در اجراى عدالت در جهان رنج‌ها برده و كوشش‌ها كرده‌اند، به ما درس‌ها مى‌دهد و اگر چشم بينا و گوش شنوا داشته باشيم، راه گشايمان خواهد بود: «مَن اصبَح و لَم يَهتَمَّ بِامُورِ المُسلِمينَ‌

[1] - همان

[2] - فرزند آدم پير مى‌شود و( همزمان) دو خصلت در او جوان مى‌شود: حرص و آرزو پرورى. الوافى، ج 3، ص 890. و با اندكى اختلاف لفظى در: الخصال، ج 1، ص 73