دل بستن به شفاعت اوليا و تجرّى در معاصى، نيرنگ بزرگ شيطان‌

دل بستن به شفاعت اوليا عليهم السلام و تجرّى در معاصى از خدعه‌هاى بزرگ شيطانى است. شما به حالات آنان كه دل به شفاعت بسته و از خدا بى‌خبر شده و به معاصى جرأت مى‌كنند، بنگريد؛ ناله‌ها و گريه‌ها و دعاها و سوز و گدازهاى آنان را ببينيد و عبرت بگيريد.

در حديث است كه حضرت صادق عليه السلام در اواخر عمر، بستگان و فرزندان خود را احضار نمود و قريب به اين مضمون به آنان فرمود كه:

«فردا با عمل بايد در محضر خداوند برويد و گمان نكنيد بستگى شما به من فايده دارد». علاوه بر اين، احتمال دارد كه شفاعت نصيب آنان شود كه با شفيع ارتباط معنويشان حاضر باشد و رابطه الهى با آنان طورى باشد كه استعداد براى نائل شدن به شفاعت داشته باشند و اگر اين امر در اين عالم حاصل نشود شايد بعد از تصفيه‌ها و تزكيه‌ها در عذاب‌هاى برزخ، بلكه جهنّم، لايق شفاعت شوند و خدا دانا است كه امَدِ[1] آنان تا چه اندازه است.

علاوه بر آن آياتى در قرآن كريم درباره شفاعت وارد شده است كه با توجّه به آن‌ها نمى‌تواند براى انسان آرامش پيدا شود، خداوند مى‌فرمايد:

«مَن ذَا الذّى يَشْفَعُ عِنْدَهُ الّا بِاذْنِه»[2]؛ و مى‌فرمايد: «وَ لا يَشْفَعُونَ الّالمنِ‌ اْرتَضى‌»[3]؛ و امثال آن، كه در عين حال كه شفاعت ثابت است لكن نصيب چه اشخاصى و چه گروهى و با چه شرايطى و در چه وقت شامل حال مى‌شود، امرى است كه نمى‌تواند انسان را مغرور و جرى كند.

اميد به شفاعت داريم لكن اين اميد بايد ما را به سوى اطاعت حق تعالى كشاند، نه معصيت.[4]

[1] - فرجام و پايان

[2] - چه كسى، جز به فرمان او، مى‌تواند در پيشگاهش به شفاعت برخيزد. سوره بقره( 2): آيه 255

[3] - و هرگز شفاعت نمى‌كنند مگر آنان را كه مورد رضايت( خدا) هستند. سوره انبياء( 21): آيه 28

[4] - وعده ديدار، مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خمينى رحمه الله، نامه 8/ 2/ 1361