برخى از اين مكاتب، همانند مثالى كف آب است كه در قرآن به آن اشاره شده؛ با خروش و هيجان كاذب مدعى حقيقت‌اند، اما در واقع يك جريان هيجانى بيش نيستند، و طبق ديدگاه قرآن، براى انسان‌ها تنها همان آب يا حقيقت محض فايده دارد كه هيچ چيز نمى‌تواند جاى آن را بگيرد.

از سوى ديگر، يكى از ويژگى‌هاى انسان آن است كه پيوسته در پى معنايى براى زندگى مى‌گردد. انسان، تشنه و شيفته معناست. بنابراين، در كوتاه‌مدت در فضاى بحرانى قرار مى‌گيرد، اما در نهايت به شيوه‌هاى مختلف، معنايى را هرچند كاذب، براى خود برمى‌گزيند. از اين‌رو، در شرايط كنونى نيز كه انسان دچار بحران معنا شده، سرانجام به سوى يك معنا و نظام معنا بخش، شتابان ره خواهد سپرد.

در طول تاريخ، همواره مدعيان دروغينى ظهور كرده‌اند و انسان‌ها را مدتى به خود مشغول داشته‌اند، اما در نهايت، حق پيروز نهايى در ميدان بوده است. كدامين نظام معنايى مى‌تواند به صورت واقعى و همه‌جانبه و فراگير، نظام معنايى را براى انسان‌ها تأمين كند؟ اديان به پيشينه تاريخى خود از يك سو و به دليل ماهيت پيام خويش و سازگارى آن با فطرت انسانى از سوى ديگر، از قدرت معنابخشى فراوانى برخوردارند. قدرت معنابخشى اديان، بدان سبب است كه انسان را با بى‌نهايت و مبدأ هستى پيوند مى‌زنند و افقى بسيار فراخ براى انسان و آينده وى ترسيم مى‌كنند. از اين جهت اديان از يك ويژگى خاص و استثنايى برخوردارند. البته يك بار ما تنها قدرت معنابخشى اديان را به لحاظ نظرى با ديگر مكاتب بررسى مى‌كنيم و بار ديگر مى‌توانيم اين مسئله را به لحاظ واقعيت‌هاى خارجى تأييد كنيم. بدين‌جهت، امروزه مى‌توانيم قدرت معنابخشى اديان را به لحاظ عينى نيز بررسيم. از اين جهت، بحث ما عينيت خارجى هم مى‌يابد.

قدرت معنابخشى اديان در بحث حاضر با آموزه نجات پيوند خورده است.